Οικόπεδα με θέα

Καύσωνας

Όταν τους χειμερινούς μήνες έχουμε κάποια ακραία καιρικά φαινόμενα, ξέρετε τώρα, καμιά ψιχάλα ή καμιά νιφάδα παραπάνω απ’ ότι έχουν οι υπεύθυνοι στο μυαλό τους, λέμε ότι η χώρα δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοιες καιρικές συνθήκες, μιας και είναι μεσογειακή χώρα και σαν τέτοια, είναι περισσότερο εξοικειωμένη με τα καλοκαιρινά φαινόμενα.

Ως ένα βαθμό έχει μια λογική το παραπάνω.

Λογική βέβαια, για κάποιον που ζει εκτός Ελλάδος και το ακούει μόνο, γιατί αν δει ότι με μια μπόρα δέκα λεπτών, χρειάζεται η πυροσβεστική για να σε βγάλει από το σπίτι σου, μάλλον θα αλλάξει γνώμη.

Η εξοικείωση αυτή όμως, δεν φαίνεται ούτε τους καλοκαιρινούς μήνες.

Μια εβδομάδα καύσωνα έχουμε και παρέλυσε το κράτος. Είναι δυνατόν το 2007 να γίνονται συνεχείς διακοπές ρεύματος λόγο υπερφόρτισης του δικτύου ;

Σε πλατεία στη περιοχή που μένω είχε διακοπή ρεύματος από τις 20:30 το βράδυ της Τρίτης μέχρι στις 23:00 χθες το βράδυ.
26.5 ώρες διακοπή ρεύματος σε περιοχή πρωτεύουσας, κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Και το αστείο πιο ήταν ;
Ότι στη ΔΕΗ όταν επικοινωνούσαν οι μαγαζάτορες δεν έβλεπαν βλάβη. Γι’ αυτούς όλα ήταν εντάξει.
Στην πλατεία αυτή λοιπόν υπάρχουν δυο ζαχαροπλαστεία, δυο φούρνοι, δυο κρεοπωλεία, δυο ψητοπωλεία, τέσσερα περίπτερα, τρία καφενεία, ένα super market με “ειδικότητα” τα τυριά και τα αλλαντικά και αρκετά ακόμα μαγαζιά που δεν χρησιμοποιούν ψηγεία.
Αυτούς λοιπόν τους επαγγελματίες ποιος θα τους αποζημιώσει για την χασούρα τους ;
Ποιος θα αγοράσει προϊόντα που θέλουν ψυγείο, από τα παραπάνω μαγαζιά, όταν ο κόσμος ξέρει ότι αυτά δεν είχαν ρεύμα για περισσότερο από μια μέρα με 42 βαθμούς ζέστη ;
Πόσες μέρες θα περάσουν για να αγοράσεις κάτι, χωρίς να φοβάσαι ότι ήταν από αυτά τα προϊόντα που ήταν εκτός ψύξης για μια μέρα ;

Να μου πεις τώρα… τι ρωτάω…

Σε λίγο θα έχουμε το μπάχαλο στον Πειραιά με τα δρομολόγια και τις καθυστερήσεις των πλοίων, μιας και τώρα φύτρωσαν τα νησιά στο Αιγαίο και μας βρήκαν λιγάκι απροετοίμαστους.

Ας κάνουμε και το σταυρό μας να μην έχουμε και κανά ναυάγιο, γιατί τείνει να γίνει μόδα τώρα τελευταία.

Πρόταση βιβλίου

Λοιπόν αποφάσισα… μέσο του blog να κάνω και διάφορες προτάσεις για διάφορα…

Έτσι λοιπόν ξεκινάω σήμερα με ένα πολύ ευχάριστο, νεανικό και έξυπνο βιβλίο.

Και μην περάσει από το μυαλό σας να κάνετε κανά περίεργο παραλληλισμό…

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:
Ο Αντουάν υποφέρει από την υπερβολική του ευφυΐα και γι' αυτό κάνει ό,τι μπορεί για να εξουδετερώσει το μυαλό του. Αφού αποτυγχάνει να γίνει αλκοολικός -μια προσπάθεια που περιγράφεται μ' έναν πραγματικά ξεκαρδιστικό τρόπο- όπως και αυτόχειρας, βρίσκει τελικά μια αποτελεσματική μέθοδο για να γίνει κρετίνος.

Εθνική Ομάδα

Σχετικά με την εθνική ομάδα, δεν θα ήθελα να κάνω κάποιο τεχνικό σχόλιο ή κάποια κριτική εκ του ασφαλούς αλλά να πω κάτι που το συνειδητοποίησα χθες το βράδυ όταν έβλεπα τον αγώνα.

Λέμε ότι, αυτό που έχει σημασία είναι να παίρνεις τους βαθμούς, γιατί αυτό είναι που μένει στο τέλος και ότι αν θα πάμε (που είναι σχεδόν σίγουρο) στο EURO, κανένας τότε δεν θα θυμάται, πόσο τυχεροί ήμασταν χθες και πόσο καλά ή άσχημα παίξαμε γιατί πολύ απλά, θα ήμαστε παρόν στην γιορτή και αυτό είναι που μετράει.

Και βέβαια η παραπάνω τοποθέτηση είναι λογικά αποδεχτή, αφού κανένας δεν θα προτιμούσε ένα 5-0 επί της Μολδαβίας ή ακόμα και ένα διπλό μέσα στην Τουρκία, με αντάλλαγμα την μη πρόκριση στα τελικά του EURO.

Αλλά ο προβληματισμός που δημιουργείται είναι ο εξής :

Αν δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις καλά στα προκριματικά μιας διοργάνωσης, γιατί αυτό που σε ενδιαφέρει είναι η ουσία, που είναι οι βαθμοί, αν δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις καλά στα φιλικά γιατί εκεί υποτίθεται ότι πειραματίζεσαι με νέα σχήματα και δοκιμάζεις νέους παίχτες ή ψήνεις νέους παίχτες (που ούτε αυτό γίνεται με την εθνική μας), τότε πότε θα παίξεις λίγο μπάλα ; όταν προκριθείς στο EURO ;

Άντε να δεχθώ, ότι στα τελικά θα θελήσεις να παίξεις… πως όμως μπορεί να γίνει αυτό, αφού η ομάδα δεν είναι μαθημένη να παίζει έτσι ;

Με αυτή τη λογική καμιά ομάδα στην Ευρώπη, είτε είναι εθνική ομάδα, είτε σύλλογος, δεν πρέπει να παίζει μπάλα ποτέ, γιατί όλα τα παιχνίδια είναι κρίσιμα.

Έτσι, δεν θα έπρεπε να δούμε ποτέ τη Μπαρτσελόνα, τη Μίλαν, τη Μάντσεστερ, τη Ρεάλ, τη Λιβερπούλ και όλες αυτές τις ομάδες των δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, να παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο και να χαιρόμαστε με αυτό που βλέπουμε κάθε χρόνο στο Champions League, γιατί θα είχαν κάθε λόγο να σου πουν κάτσε ρε φίλε τη μπάλα και μαλακίες μου λες, εγώ πρέπει να βγάλω τα εκατομμύρια που επένδυσα, αν θες μπάλα πήγαινε αλλού. Δεν το κάνουν όμως αυτό … γιατί ;

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλο μας.

Τα παιχνίδια αυτά, με ομάδες όπως η Μολδαβία, η Ουγγαρία, η Μάλτα και όλες αυτές, είναι τα παιχνίδια που πρέπει να παίρνεις τους βαθμούς παίζοντας μπάλα. Έτσι δείχνεις ότι σέβεσαι και τον κόσμο που ήρθε στο γήπεδο για να σε στηρίξει, αλλά πολύ περισσότερο σέβεσαι το εαυτό σου σαν ομάδα.

Αυτό λοιπόν που συνειδητοποίησα χθες το βράδυ, είναι ότι τα παιχνίδια της εθνικής έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι “παιχνίδια”.

Να χαίρεσαι δηλαδή με αυτό που βλέπεις, ασχέτως αποτελέσματος. Να λαχταράς να βραδιάσει για να δεις μπάλα, να μην θέλεις να πας για κατούρημα.

Δεν έχει να κάνει με το σκορ… θυμάστε το τελικό του Champions League, Γιουβέντους – Μίλαν ; ένα 0-0 ήταν σε 120 λεπτά παιχνιδιού αλλά δε χόρταινες να το βλέπεις.

Το ποδόσφαιρο, εκτός των άλλων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι και παιχνίδι. Υπάρχει κανένας φίλαθλος που να διασκέδασε χθες με αυτό που είδε, παρόλο που στο τέλος είχε αίσιο και δραματικό τέλος ;

Το χειρότερο όμως όλων είναι, ότι δεν το χαίρονται αυτό που κάνουν, ούτε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και αυτό το μεταφέρουν και στον κόσμο.

Είδε κανείς χθες, κανέναν παίχτη να χαίρεται που παίζει ; να διασκεδάζει ;

Είδε κανείς κάποια προσπάθεια (και ας μην πιάσει), να κάνουν κάτι φαντεζί για να ξεσηκώσουν τον κόσμο ; κάποια προσωπική ενέργεια ; έναν ωραίο συνδυασμό ; ένα ωραίο σουτ ;

Εδώ τάβλι παίζεις και κάποια στιγμή θα ρίξεις τα ζάρια κάτω από τα πόδια ή από ψηλά, για να χαβαλεδιάσεις ή για να σπάσεις την μονοτονία.

Το μόνο που έβλεπες χθες ήταν σφιγμένα πρόσωπα και ποδοσφαιρική μιζέρια από τις προθέσεις των ποδοσφαιριστών και το αποτέλεσμα αυτών.

Η εθνική ομάδα, μας έχει κάνει να χάσουμε την χαρά και το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και το μόνο που να μας ενδιαφέρει να είναι πως θα κερδίσουμε, ασχέτως τον τρόπο, για να αποδεικνύουμε κάθε φορά ότι δεν είμαστε ο λαός της σφαλιάρας.

Για την Αμαλία

Το αντιγράφω από το Blog της Vasiliskos " ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ ".

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Όρκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Κάντε ένα κόπο να διαβάστε το blog της Αμαλίας και μην αποθαρρυνθείτε από το όγκο των κειμένων.

Πραγματικά αξίζει…