Μεταφορά

Το blog αυτό, για λόγους “οικονομίας” συνεχίζει την καριέρα του εδώ :

http://alladalla.blogspot.com/

"Χαϊλίκια"

Ρώτησε μια φίλη σε μια κουβέντα τι είναι τα "Χαϊλίκια".

Θα προσπαθήσω να δώσω έναν ορισμό και μια εικόνα στο περίπου…

"Χαϊλίκια" λοιπόν είναι οι πράξεις που κάνεις, για να πουλήσεις μούρη, να κάνεις εφέ, να δειχθείς και γενικότερα για να τραβήξεις τα γεμάτα θαυμασμό βλέμματα πάνω σου.

Αυτό το πετυχαίνεις περίπου έτσι :

-πας για καφέ κάνοντας 3-4 φορές το γύρο της πλατείας (ακούγοντας σχετικά δυνατά μουσική), για να δει όλη η πλάση ότι βγήκες, για να πάρεις μάτι τι "παίζει" και για να αποφασίσεις σε ποιο καφέ έχει περισσότερο "θέμα" και άρα είσαι περισσότερο απαραίτητος, για να κοσμήσεις με την παρουσία σου το χώρο.

-παρκάρεις το cabrio στα 5 μέτρα από το τραπέζι που θα κάτσεις και βάζεις συναγερμό.
(αν δεν έχεις cabrio αλλά κάποιο άλλο καλό αυτοκίνητο από τα λεγόμενα γκομενοπαγίδες ή ποιο λαϊκά μουνοπαγίδες, το σημείο παρκαρίσματος είναι το ίδιο, διαφορετικά το κρύβεις, το καταπίνεις, το εξαφανίζεις και γενικότερα ξεχνάς την ύπαρξη του.)

-κατά την είσοδο σου στο μαγαζί, χαιρετάς όσους περισσότερους μπορείς, μιλώντας τους δυνατά, κάνοντας έτσι αισθητή την παρουσία σου σε όσους δεν άκουσαν το συναγερμό, δείχνοντας ότι το μαγαζί είναι δεύτερο σπίτι σου.

-τους αποκαλείς όλους μαλάκες… γεια σου ρε μαλάκα, που ‘σαι ρε μαλάκα, χάθηκες ρε μαλάκα, σε ‘ψαχνα ρε μαλάκα…
(αυτό είναι προαιρετικό)

-παραγγέλνεις ένα καφέ, που να περιέχει όσο το δυνατόν περισσότερες άγνωστες λέξεις γίνεται.

-αφήνεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου, σε σημείο τέτοιο πάνω στο τραπέζι που να φαίνεται η μάρκα από δορυφόρο.

-σε σχετικά μικρή απόσταση από τα κλειδιά, αφήνεις το τελευταίας τεχνολογίας κινητό σου, το οποίο έχει πάνω τα κέρατα του και… ή δεν ξέρεις τίποτα απ’ όλα αυτά ή ξέρεις όλες τις δυνατότητες του και δεν το αφήνεις από τα χέρια σου, αφού ψοφάς για τη στιγμή που θα μοιραστείς τις γνώσεις σου με τους ενδιαφερόμενους.

-οι συζητήσεις στο τραπέζι έχουν να κάνουν με το star system. Ενημερώνεις την "αυλή" σου, ποιος και ποια έκανε τι, ποιος τα έφτιαξε με ποια, ποιοι χωρίσανε, ποιος είναι πισωγλέντης, ποια κάνει βίζιτες και άλλα τέτοια άκρως σημαντικά θέματα.
(όσο αφορά τις βίζιτες, ξέρεις τα ποσά και τον τρόπο προσέγγισης αλλά δεν καρφώνεις ποτέ την "άκρη" σου. Έτσι αρκείσαι σε ένα χαμογελάκι συνδυασμένο με ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού, που υπονοεί… «εγώ θα σε φτιάξω…»)
Εννοείτε βέβαια ότι από τη συζήτηση δεν απουσιάζει ποτέ η Mykonos. Πότε πήγες, πόσες φορές έχεις πάει, πότε θα ξαναπάς και πόσο απαραίτητο είναι να έχει πάει κανείς για να κερδίσει την καταξίωση και την αναγνώριση.
Μετά έχει αναφορά στα club. Σε ποια πηγαίνεις, πόσο συχνά πηγαίνεις και πόσο καλά σε ξέρουν… οι πορτιέρηδες, ο υπεύθυνος του μαγαζιού, η barwoman (που σε γουστάρει κιόλας αλλά δε στο λέει), ο dj, η καθαρίστρια στις τουαλέτες, ο παρκαδόρος και γενικότερα όποιος μένει στη γύρο περιοχή.
Εννοείτε ότι τονίσεις συχνά και δυνατά, ότι δεν πληρώνεις ποτέ ούτε τα μισά από αυτά που πίνεις γιατί δεν είσαι και κανένας τυχαίος.

-τα ρούχα είτε πρωινά είτε βραδινά, θα πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν πιο ευδιάκριτα σηματάκια και να φαίνεται οπωσδήποτε η μάρκα. Γιατί δεν ψωνίζεις από τους Κινέζους και αυτό πρέπει να γίνει σαφές σε όλους. Προσοχή αυτό είναι πολύ σημαντικό.

-όταν έρθει η ώρα να πληρώσεις, αν έχεις πορτοφόλι φροντίζεις να είναι τίγκα στις κάρτες.
Δεν έχει σημασία τι κάρτες είναι, αν είναι δλδ από το makro ή από το βενζινάδικο ή αν είναι πιστωτικές, αρκεί η εσωτερική πλευρά του πορτοφολιού να είναι πλαστική. Πορτοφόλι γεμάτο κάρτες έχει άλλο κύρος, δείχνει ότι έχεις γενικότερα νταραβέρια, ότι είσαι δραστήριος. Έτσι κι αλλιώς κανείς δε ξέρει αν χρωστάς ή όχι.
Αν δεν χρησιμοποιείς τώρα πορτοφόλι, το κενό των καρτών είσαι υποχρεωμένος να το καλύψεις κουβαλώντας μαζί σου όλο το μηνιάτικο, έτσι ώστε όταν βγάλεις να πληρώσεις, τα βλέμματα να πέσουν πάνω στον πάκο σου. Μια λεπτομέρεια… το χαρτονόμισμα το τραβάς τυχαία μέσα από τον πάκο, δεν κοιτάς καν τι τράβηξες, το βλέπεις μόνο όταν το πιάνει η σερβιτόρα. Το ότι για σένα όλα είναι ίδια, δεν τα υπολογίζεις και δεν ξέρεις καν τι κουβαλάς πάνω σου, είναι πλέον εμφανές.

-φεύγοντας τώρα, απενεργοποιείς το συναγερμό και κάθεσαι για λίγο πάνω απ’ το αυτοκίνητο για τις τελευταίες χαιρετούρες κανονίζοντας για το βράδυ, για να δουν και αυτοί που ήρθαν μετά από σένα, σε ποιον ανήκει η “κούρσα”. Αν είναι cabrio κάθεσαι μέσα.

Αυτή είναι στο περίπου μια μόνο είκονα… ελπίζω να βοήθησα.

Τουρκική απαγόρευση

Μάθαμε ότι ακυρώθηκε η συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στην Κωνσταντινούπολη γιατί ανακλήθηκε η άδεια, που η Νομαρχία Κωνσταντινούπολης είχε δώσει για τη χρήση του ανοιχτού θεάτρου, από την ίδια την Νομαρχία, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει την ασφάλεια των προσκεκλημένων.

Και επειδή όλα αυτά είναι φθηνές, λόγω εκπτώσεων δικαιολογίες και δεν τα χάφτουμε, ο μόνος τρόπος για να επανορθώσουν οι Τούρκοι, είναι να καλέσουν στο ίδιο χώρο για συναυλία τον Τζίμη Πανούση.

Τέλος

Διαμαρτυρία πολιτών

Μια χαρά συγκέντρωση είχαμε χθες στο Σύνταγμα. Αρκετός κόσμος και κόσμια ατμόσφαιρα.

Και όλα αυτά Κυριακή απόγευμα, με ότι αυτό σημαίνει για Ιούλιο μήνα.

Κρίμα όμως που δεν δόθηκε μεγαλύτερη προβολή από τα κανάλια σε μια τόσο αξιόλογη και πολιτισμένη αντίδραση πολιτών, για ένα θέμα που μας αφορά όλους.

Αν είχαμε όμως τίποτα έκτροπα…

Πάμε Στοίχημα ;

Να πάτε όπου θέλετε…

Αλλά ρε παιδιά ήμαρτον !!!
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου το στοίχημα και γενικότερα ο τζόγος. Το Σάββατο λοιπόν το μεσημέρι όπως άκουγα ως συνήθως αθλητικά στο ραδιόφωνο και αφηρημένος με κάποιες άλλες σκέψεις, κάτι παίρνει το αυτί μου με κάτι περίεργα ονόματα ομάδων που αφορούσαν αποτελέσματα ποδοσφαίρου για το Σαββατιάτικο κουπόνι. Δεν έδωσα σημασία…
Μετά από λίγα λεπτά, ο παραγωγός διακόπτει ξανά για να πει τα αποτελέσματα από την αρχή, μην και ξέφυγε κανένα και δεν το έμαθε ο παίχτης αμέσως και πάθει και τίποτα μες τον καύσωνα. Καθώς το αποτέλεσμα πρέπει να μαθαίνεται στο δευτερόλεπτο. Αν είναι δυνατόν και τη στιγμή που κατευθύνεται η μπάλα προς τα δίχτυα. Αυτή είναι η σωστή ενημέρωση και αυτό οφείλει να κάνει κάθε σταθμός που σέβεται τον παίχτη.
Τρομοκρατική επίθεση ή σεισμός να γίνει, πρώτα θα μάθουμε από το διαδίκτυο το γκολ που πέτυχε η ΙΝΤΕΡ ΤΟΥΡΚΟΥ επί της ΧΑΚΑ και μετά που έσκασε η βόμβα ή που έγινε ο σεισμός.

Ακούω λοιπόν αποτελέσματα πρωταθλήματος Ιαπωνίας !!!
Τρελάθηκα… λέω δεν είναι δυνατόν, οι άνθρωποι πρέπει να το έχουν χάσει τελείως.

Εντάξει θα κατανοήσω και θα σεβαστώ ως ένα βαθμό το κόλλημα που μπορεί να έχει κάποιος με τον τζόγο και με το στοίχημα ειδικότερα. Άλλα ήμαρτον ρε παιδιά ! πόσο άρρωστος πρέπει να είσαι για να πας να παίξεις πρωτάθλημα Ιαπωνίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και Σάββατο μεσημέρι, που σημαίνει ότι το έχεις μελετήσει και το έχεις ρίξει από το πρωί. Έτσι αντί να πας για κανά καφεδάκι, καμιά βολτούλα ή για κανά μπανάκι να ανοίξει και το μάτι σου, εσύ το πρωί του Σαββάτου μελετάς την προϊστορία του ΝΙΙΓΚΑΤΑ – ΧΙΡΟΣΙΜΑ για να προλάβεις να το παίξεις (μην χάσεις…) και το απόγευμα να έχεις κερδίσει το μακρύτερο και να γαμοσταυρίζεις τους Ιάπωνες που έστησαν τα παιχνίδια και εσύ ο μαλάκας δεν το ψιλιάστηκες πιο νωρίς για να τους “τα πάρεις”.
Αλλαααά… πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…. Το βράδυ έχει Β’ Νορβηγίας και θα τους πάρεις τα σώβρακα αφού τις ομάδες τις ξέρεις απέξω κι ανακατωτά και όπως είναι γνωστό από το σχολείο κιόλας όταν παίζατε μπάλα δεν χωριζόσασταν σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς αλλά σε ΣΟΓΚΝΤΑΛ-ιανούς και ΤΡΟΜΣΝΤΑΛΕΝ-ιανούς.

Πώς να μην τους τα πάρεις μετά όταν εκτός από τη γνώση, έχεις και τη πληροφορία από το γνωστό του γνωστού του πράκτορα, που έχει άκρη με κάποιον Book που βοηθάει τον κόσμο να κονομήσει εις βάρος δικό του ; ε ;

Πέρα από την πλάκα, το φαινόμενο γενικότερα του τζόγου έχει νομίζω ξεφύγει από τα όρια του μέτρου στην Ελλάδα μιας και έχει καταντήσει να είναι η μόνη ελπίδα και νόμιμη διέξοδος του κοσμάκη, να αποκτήσει δυο δραχμές παραπάνω και να ονειρεύεται κάτι καλύτερο γι’ αυτόν και τα παιδιά του, μιας και με τη δουλειά του δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα της προκοπής εκτός απ’ το να αγοράσει κανά καινούργιο κινητό ή καινούργιο αυτοκίνητο και να μην υστερεί έναντι του γείτονα. Το ότι μπορεί βέβαια, αύριο μεθαύριο να του το πάρει η τράπεζα γιατί δεν μπορεί να το πληρώσει, αυτό είναι λεπτομέρεια γιατί στο τέλος θα φταίει η τράπεζα που τον κορόιδεψε και όχι ο μαλάκας που άπλωσε τα ποδάρια του πιο κάτω από το στρώμα του.

Το ανησυχητικό βέβαια είναι ότι αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει κανέναν αφού τα λεφτά είναι πάρα πολλά για αυτούς που εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση και για τους υπόλοιπους… τα θύματα, είναι άλλο ένα μέσο εθισμού που βοηθάει στην κάψη του εγκεφάλου, που με τη σειρά της βοηθάει στο να μην ταλαιπωρείς το μυαλό σου με σκέψεις που σου χαλάνε τη μέρα και σε βοηθάνε να κατανοείς πόσο μαλάκας είσαι και πόσο μαλάκα σε θεωρούν.

Οικόπεδα με θέα

Καύσωνας

Όταν τους χειμερινούς μήνες έχουμε κάποια ακραία καιρικά φαινόμενα, ξέρετε τώρα, καμιά ψιχάλα ή καμιά νιφάδα παραπάνω απ’ ότι έχουν οι υπεύθυνοι στο μυαλό τους, λέμε ότι η χώρα δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοιες καιρικές συνθήκες, μιας και είναι μεσογειακή χώρα και σαν τέτοια, είναι περισσότερο εξοικειωμένη με τα καλοκαιρινά φαινόμενα.

Ως ένα βαθμό έχει μια λογική το παραπάνω.

Λογική βέβαια, για κάποιον που ζει εκτός Ελλάδος και το ακούει μόνο, γιατί αν δει ότι με μια μπόρα δέκα λεπτών, χρειάζεται η πυροσβεστική για να σε βγάλει από το σπίτι σου, μάλλον θα αλλάξει γνώμη.

Η εξοικείωση αυτή όμως, δεν φαίνεται ούτε τους καλοκαιρινούς μήνες.

Μια εβδομάδα καύσωνα έχουμε και παρέλυσε το κράτος. Είναι δυνατόν το 2007 να γίνονται συνεχείς διακοπές ρεύματος λόγο υπερφόρτισης του δικτύου ;

Σε πλατεία στη περιοχή που μένω είχε διακοπή ρεύματος από τις 20:30 το βράδυ της Τρίτης μέχρι στις 23:00 χθες το βράδυ.
26.5 ώρες διακοπή ρεύματος σε περιοχή πρωτεύουσας, κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Και το αστείο πιο ήταν ;
Ότι στη ΔΕΗ όταν επικοινωνούσαν οι μαγαζάτορες δεν έβλεπαν βλάβη. Γι’ αυτούς όλα ήταν εντάξει.
Στην πλατεία αυτή λοιπόν υπάρχουν δυο ζαχαροπλαστεία, δυο φούρνοι, δυο κρεοπωλεία, δυο ψητοπωλεία, τέσσερα περίπτερα, τρία καφενεία, ένα super market με “ειδικότητα” τα τυριά και τα αλλαντικά και αρκετά ακόμα μαγαζιά που δεν χρησιμοποιούν ψηγεία.
Αυτούς λοιπόν τους επαγγελματίες ποιος θα τους αποζημιώσει για την χασούρα τους ;
Ποιος θα αγοράσει προϊόντα που θέλουν ψυγείο, από τα παραπάνω μαγαζιά, όταν ο κόσμος ξέρει ότι αυτά δεν είχαν ρεύμα για περισσότερο από μια μέρα με 42 βαθμούς ζέστη ;
Πόσες μέρες θα περάσουν για να αγοράσεις κάτι, χωρίς να φοβάσαι ότι ήταν από αυτά τα προϊόντα που ήταν εκτός ψύξης για μια μέρα ;

Να μου πεις τώρα… τι ρωτάω…

Σε λίγο θα έχουμε το μπάχαλο στον Πειραιά με τα δρομολόγια και τις καθυστερήσεις των πλοίων, μιας και τώρα φύτρωσαν τα νησιά στο Αιγαίο και μας βρήκαν λιγάκι απροετοίμαστους.

Ας κάνουμε και το σταυρό μας να μην έχουμε και κανά ναυάγιο, γιατί τείνει να γίνει μόδα τώρα τελευταία.

Πρόταση βιβλίου

Λοιπόν αποφάσισα… μέσο του blog να κάνω και διάφορες προτάσεις για διάφορα…

Έτσι λοιπόν ξεκινάω σήμερα με ένα πολύ ευχάριστο, νεανικό και έξυπνο βιβλίο.

Και μην περάσει από το μυαλό σας να κάνετε κανά περίεργο παραλληλισμό…

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:
Ο Αντουάν υποφέρει από την υπερβολική του ευφυΐα και γι' αυτό κάνει ό,τι μπορεί για να εξουδετερώσει το μυαλό του. Αφού αποτυγχάνει να γίνει αλκοολικός -μια προσπάθεια που περιγράφεται μ' έναν πραγματικά ξεκαρδιστικό τρόπο- όπως και αυτόχειρας, βρίσκει τελικά μια αποτελεσματική μέθοδο για να γίνει κρετίνος.

Εθνική Ομάδα

Σχετικά με την εθνική ομάδα, δεν θα ήθελα να κάνω κάποιο τεχνικό σχόλιο ή κάποια κριτική εκ του ασφαλούς αλλά να πω κάτι που το συνειδητοποίησα χθες το βράδυ όταν έβλεπα τον αγώνα.

Λέμε ότι, αυτό που έχει σημασία είναι να παίρνεις τους βαθμούς, γιατί αυτό είναι που μένει στο τέλος και ότι αν θα πάμε (που είναι σχεδόν σίγουρο) στο EURO, κανένας τότε δεν θα θυμάται, πόσο τυχεροί ήμασταν χθες και πόσο καλά ή άσχημα παίξαμε γιατί πολύ απλά, θα ήμαστε παρόν στην γιορτή και αυτό είναι που μετράει.

Και βέβαια η παραπάνω τοποθέτηση είναι λογικά αποδεχτή, αφού κανένας δεν θα προτιμούσε ένα 5-0 επί της Μολδαβίας ή ακόμα και ένα διπλό μέσα στην Τουρκία, με αντάλλαγμα την μη πρόκριση στα τελικά του EURO.

Αλλά ο προβληματισμός που δημιουργείται είναι ο εξής :

Αν δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις καλά στα προκριματικά μιας διοργάνωσης, γιατί αυτό που σε ενδιαφέρει είναι η ουσία, που είναι οι βαθμοί, αν δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις καλά στα φιλικά γιατί εκεί υποτίθεται ότι πειραματίζεσαι με νέα σχήματα και δοκιμάζεις νέους παίχτες ή ψήνεις νέους παίχτες (που ούτε αυτό γίνεται με την εθνική μας), τότε πότε θα παίξεις λίγο μπάλα ; όταν προκριθείς στο EURO ;

Άντε να δεχθώ, ότι στα τελικά θα θελήσεις να παίξεις… πως όμως μπορεί να γίνει αυτό, αφού η ομάδα δεν είναι μαθημένη να παίζει έτσι ;

Με αυτή τη λογική καμιά ομάδα στην Ευρώπη, είτε είναι εθνική ομάδα, είτε σύλλογος, δεν πρέπει να παίζει μπάλα ποτέ, γιατί όλα τα παιχνίδια είναι κρίσιμα.

Έτσι, δεν θα έπρεπε να δούμε ποτέ τη Μπαρτσελόνα, τη Μίλαν, τη Μάντσεστερ, τη Ρεάλ, τη Λιβερπούλ και όλες αυτές τις ομάδες των δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, να παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο και να χαιρόμαστε με αυτό που βλέπουμε κάθε χρόνο στο Champions League, γιατί θα είχαν κάθε λόγο να σου πουν κάτσε ρε φίλε τη μπάλα και μαλακίες μου λες, εγώ πρέπει να βγάλω τα εκατομμύρια που επένδυσα, αν θες μπάλα πήγαινε αλλού. Δεν το κάνουν όμως αυτό … γιατί ;

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλο μας.

Τα παιχνίδια αυτά, με ομάδες όπως η Μολδαβία, η Ουγγαρία, η Μάλτα και όλες αυτές, είναι τα παιχνίδια που πρέπει να παίρνεις τους βαθμούς παίζοντας μπάλα. Έτσι δείχνεις ότι σέβεσαι και τον κόσμο που ήρθε στο γήπεδο για να σε στηρίξει, αλλά πολύ περισσότερο σέβεσαι το εαυτό σου σαν ομάδα.

Αυτό λοιπόν που συνειδητοποίησα χθες το βράδυ, είναι ότι τα παιχνίδια της εθνικής έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι “παιχνίδια”.

Να χαίρεσαι δηλαδή με αυτό που βλέπεις, ασχέτως αποτελέσματος. Να λαχταράς να βραδιάσει για να δεις μπάλα, να μην θέλεις να πας για κατούρημα.

Δεν έχει να κάνει με το σκορ… θυμάστε το τελικό του Champions League, Γιουβέντους – Μίλαν ; ένα 0-0 ήταν σε 120 λεπτά παιχνιδιού αλλά δε χόρταινες να το βλέπεις.

Το ποδόσφαιρο, εκτός των άλλων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι και παιχνίδι. Υπάρχει κανένας φίλαθλος που να διασκέδασε χθες με αυτό που είδε, παρόλο που στο τέλος είχε αίσιο και δραματικό τέλος ;

Το χειρότερο όμως όλων είναι, ότι δεν το χαίρονται αυτό που κάνουν, ούτε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και αυτό το μεταφέρουν και στον κόσμο.

Είδε κανείς χθες, κανέναν παίχτη να χαίρεται που παίζει ; να διασκεδάζει ;

Είδε κανείς κάποια προσπάθεια (και ας μην πιάσει), να κάνουν κάτι φαντεζί για να ξεσηκώσουν τον κόσμο ; κάποια προσωπική ενέργεια ; έναν ωραίο συνδυασμό ; ένα ωραίο σουτ ;

Εδώ τάβλι παίζεις και κάποια στιγμή θα ρίξεις τα ζάρια κάτω από τα πόδια ή από ψηλά, για να χαβαλεδιάσεις ή για να σπάσεις την μονοτονία.

Το μόνο που έβλεπες χθες ήταν σφιγμένα πρόσωπα και ποδοσφαιρική μιζέρια από τις προθέσεις των ποδοσφαιριστών και το αποτέλεσμα αυτών.

Η εθνική ομάδα, μας έχει κάνει να χάσουμε την χαρά και το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και το μόνο που να μας ενδιαφέρει να είναι πως θα κερδίσουμε, ασχέτως τον τρόπο, για να αποδεικνύουμε κάθε φορά ότι δεν είμαστε ο λαός της σφαλιάρας.

Για την Αμαλία

Το αντιγράφω από το Blog της Vasiliskos " ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ ".

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Όρκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Κάντε ένα κόπο να διαβάστε το blog της Αμαλίας και μην αποθαρρυνθείτε από το όγκο των κειμένων.

Πραγματικά αξίζει…

Του Αγίου Πνεύματος

Σήμερα το πρωί που πήγαινα στην δουλειά μου, μου δημιουργήθηκαν κάποιες απορίες σχετικά με την γιορτή του Αγίου Πνεύματος. Σκέφτομαι λοιπόν…

Γιατί το Άγιο Πνεύμα να κάνει τέτοιες διακρίσεις ; γιατί να το γιορτάζουν με αργία οι μισοί Έλληνες ; οι άλλοι μισοί τι είναι ; γιατί τους στερεί το δικαίωμα να το γιορτάσουν και αυτοί ; και στο φινάλε, είναι ή δεν είναι χριστιανική γιορτή ; και αν είναι, γιατί την γιορτάζουν οι μισοί χριστιανοί ; το Άγιο Πνεύμα το δέχεται αυτό ; ο Χριστόδουλος τι λέει για όλο αυτό ; γιατί χωρίζουν τους χριστιανούς σε παιδιά και αποπαίδια ; είναι δυνατόν η θρησκεία της αγάπης προς τον πλησίον, να διχάζει έτσι τους χριστιανούς ;

Τέτοιες απορίες λοιπόν μου δημιουργήθηκαν.

Θα μου πεις τώρα, κάτσε ρε φίλε, τι φταίει το Άγιο Πνεύμα αν κάποιοι αποφάσισαν να γιορτάζεται έτσι επιλεκτικά ;

Και θα σου απαντήσω ότι φταίει φίλε μου, φταίει. Φταίει γιατί το επιτρέπει. Αν εσύ ήσουν το Άγιο Πνεύμα θα το δεχόσουν αυτό ; δηλαδή... στο Άγιο όνομα σου, να γίνεται τέτοια διάκριση και διχασμός μεταξύ των πιστών σου ; φαντάζομαι πως όχι.

Θα μπορούσε όπως κατέβηκε σαν πύρινη γλώσσα την Πεντηκοστή και φώτισε τους Αποστόλους, έτσι να κατέβαινε και να έκαιγε τον εγκέφαλο του μπαγλαμά που σκέφτηκε να το εκθέσει έτσι.

Αλλά δυστυχώς δεν έκανε τίποτα.

Και μην μου πείτε ότι είναι και αυτό άλλη μια δοκιμασία για τον πιστό, γιατί μπορούμε αλλάζοντας δουλειά, να την αποφύγουμε. Άρα… δεν παίζει αυτό το ενδεχόμενο.

Βλέποντας όμως τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τον Χριστόδουλο με την θρησκευτική ηγεσία, να μην κάνουν τίποτα, σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να παίζει, που ο απλός χριστιανός δεν μπορεί να το ξέρει και που θα δικαιολογεί αυτή την διάκριση.

Τι μπορεί όμως να είναι αυτό το κάτι, αφού στο χριστιανισμό όλα είναι φως φανάρι ;

Έτσι προχώρησα στη σκέψη ότι θα πρέπει να έχει σχέση με τους Αποστόλους και με τις δουλειές που κάνανε τότε, αφού ήταν οι πρώτοι που φωτίστηκαν. Έτσι κατέληξα, ότι εδώ είναι και το ψέμα… δεν ήταν οι Απόστολοι, οι φτωχοί ψαράδες που μας μάθαιναν, αλλά υπάλληλοι στις αντίστοιχες ΔΕΚΟ της εποχής, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, εφοριακοί κτλ.

Και ο λόγος είναι προφανής… για να μην δημιουργηθούν λάθος πρότυπα.

Όλοι θα ταυτίζανε το επάγγελμα με την φώτιση και θα θέλανε να γίνουνε δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ τώρα… δεν θέλουν…

Έτσι σήμερα οι φωτισμένοι βρίσκουν μόνοι τους το δρόμο προς το Άγιο Πνεύμα μέσο των σωστών και ιερών επαγγελμάτων που έχουν επιλέξει, γι’ αυτό και είναι οι μόνοι που αξίζει να το γιορτάσουν.

Champions League

Σήμερα είναι ο τελικός του Champions League στην Αθήνα.

Ακούγοντας λοιπόν καθημερινά τους δύο αθλητικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι γίνεται ένας χαμός στην Αθήνα και γενικά ένα τρελό πανηγύρι. Βέβαια αυτό είναι λογικό, όταν έχουν έρθει στην Αθήνα τόσες χιλιάδες Άγγλοι και αναμένονται σήμερα και οι Ιταλοί.
Ακούω ότι τριγυρίζουν στη πλατεία Συντάγματος, στο Μοναστηράκι, στη Πλάκα… τραγουδάνε συνθήματα, απλώνουν τα πανό τους, πίνουν τον Άδη από μπίρες και γενικά περνάνε καλά οι άνθρωποι και καλά κάνουν, οι ομάδες τους παίζουν και έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι.

Η απορία μου είναι πόσο ενδιαφέρουν όλα αυτά, το απλό Έλληνα φίλαθλο ;
Και δεν εννοώ το ματς αλλά όλα τα παρελκόμενα.
Ο τελικός σαν τελικός και βέβαια με ενδιαφέρει και τον περιμένω και σαν πουτάνα (και ας μην παίζει ο Ολυμπιακός).

Γιατί όμως θα πρέπει να γιορτάζω για έναν τελικό που γίνεται στην πόλη μου και δεν έχω την δυνατότητα να πάω να τον δω από κοντά ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που ΑΝ θα μπορούσα να βρω εισιτήριο, θα έπρεπε να το πληρώσω με όλο το μηνιάτικό μου ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που θα κλείσει ένα μεγάλο μέρος της πόλης και θα ταλαιπωρήσει χιλιάδες κόσμο που θα θέλει να πάει στη δουλειά του και που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που μου δίνει τον ρόλο του κομπάρσου στο όλο πανηγύρι και που όταν βγουν τα όργανα θα με βγάλουν έξω επειδή δεν χωράω ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που έμμεσα μου επιβάλουν ότι θα πρέπει να συμμετάσχω κι εγώ σε αυτή τη χαρά του ποδοσφαίρου, για να κονομήσουν οι χορηγοί της διοργάνωσης και όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι ;

Στο φινάλε, ποια η ουσιαστική διαφορά για το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων φιλάθλων και οπαδών από τον περσινό ή τον προπέρσινο τελικό ;
Στο σπίτι μας θα είμαστε με φίλους… σουβλάκια ή πίτσες θα παραγγείλουμε… μπίρες η coca cola θα πιούμε και όλα θα είναι όπως σε κάθε τελικό.
Η διαφορά είναι, ότι όταν θα μας δείχνουν μετά τους πανηγυρισμούς, θα μας είναι γνωστοί οι δρόμοι.

Δεν ξέρω… γενικά είμαι άρρωστος με το ποδόσφαιρο, αλλά όλη αυτή τη χαρά που προσπαθούν μα μου μεταφέρουν και να μου περάσουν, δυστυχώς δεν μπορώ να τη συμμεριστώ.

Μακάρι να είμαι η εξαίρεση…

Γενοκτονία

Ακούστηκε χθες από δημοσιογράφο ότι σήμερα γιορτάζουμε την γενοκτονία των Ποντίων το 1922.
Ε όχι ρε παιδία και γιορτή η γενοκτονία…
Έλεος πια.

Eurovision

Είχα ακούσει χθες στο ραδιόφωνο, ότι η σχεδόν βέβαιη πρόκριση της Κύπρου στον τελικό έδινε 1.35 στο στοίχημα Σήμερα το πρωί άκουσα ότι τελικά αποκλείστηκε. Πάνε τα λεφτά του κόσμου πάλι.

Αλλά αλήθεια... είναι δυνατόν, να αποκλείστηκε αυτό το τραγούδι ;
Εντάξει, δεν είναι κανά τραγούδι που θα το μνημονεύουμε για χρόνια, αλλά για το χάλι των τραγουδιών της Eurovision, μάλλον χάρη θα τους έκαναν αν πήγαιναν.

Σαν σκέψη, ο διαγωνισμός της Eurovision είναι καλός, έχει την πλάκα του. Σαν πράξη όμως είναι ότι πιο κακόγουστο και ατάλαντο μπορεί να στείλει η κάθε χώρα, συν την γενική αποδοχή της μη αξιοκρατικής βαθμολογίας από όλους.

Από τι να πιαστεί κανείς ; από τα τραγούδια που δεν ακούγονται ούτε την επόμενη μέρα ή από την κακογουστιά επί σκηνής γενικότερα ;
Αν και τώρα τελευταία, όσο αφορά το ντύσιμο τουλάχιστον, μερικές τραγουδίστριες δεν φοράνε καθόλου ρούχα, μπας και αρπάξουν κανένα ψήφο παραπάνω από τα λιγούρια.

Απορώ πως είναι δυνατόν να παίρνουμε στα σοβαρά σαν χώρα, αυτή την παρωδία.
Βρες έναν νέο τραγουδιστή, γράψε ένα τραγούδι με ελληνικούς στίχους και ελληνική μουσική και άνοιξε την τηλεόραση την μέρα του διαγωνισμού για να δεις τι έγινε.

Αφού ότι και να στείλουμε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ή ακόμα καλύτερα στείλε την Έφη Θώδη με το "…to Be true", για να τους δείξεις ότι έχεις κανονικά γραμμένο όλο τον διαγωνισμό τους, και σου περισσεύει και χώρος.

Βλέπεις όμως, προκειμένου να γυμνάζουν τις μασέλες κάποιοι, είναι προτιμότερο να ξεφτιλιζόμαστε όλοι μαζί για να τους καλύπτουμε.

Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι την Ευρυδίκη την γλωσσόφαγε ο Κωστέτσος, επειδή στράβωσε η φάση και δεν την έντυσε εκείνος.
Σήμερα κατάλαβα πόσο τυχερός είμαι, που τόσα χρόνια ντύνομαι μόνος μου.

Απεργία

Χθες απεργούσαν οι δημοσιογράφοι.
Δικαιότατο το αίτημα τους, να επιστραφούν τα κλεμμένα λεφτά των ταμιών και μπράβο τους.
Χθες λοιπόν, δεν τους ακούσαμε και δεν τους είδαμε πουθενά.
Με αφορμή λοιπόν αυτή την “εξαφάνιση”, θέλω να ρωτήσω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, για να συνεχίσουν αυτήν την απεργία για λίγο ακόμη ;

Πρωτομαγιάτικη βόλτα

Τελικά όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν μπορείς να χαρείς τίποτα…

Ξεκινήσαμε χθες να πάμε μια βόλτα, αργία λες είναι, μεσοβδόμαδα είναι, ευκαιρία να σπάσουμε την καθημερινή μας μονοτονία.

Τι πράγμα ήταν αυτό ;

Μου έρχεται η φαεινή ιδέα να πάμε μια βόλτα στο Σούνιο στο ναό του Ποσειδώνα. Θα πηγαίναμε από παραλιακή λόγω της διαδρομής και θα γυρίζαμε από Αττική οδό, τρομάρα μου…
Χαμός… έπηξα στην κίνηση. Πηγαίναμε σαν τα σκουπιδιάρικα όταν μαζεύουν τα σκουπίδια. Όπου και να πήγαινες νόμιζες ότι γινόταν γάμος. Το τι cabrio έπαιζε δεν λέγεται, όλος ο καλός ο κόσμος στο δρόμο με τα καλά του.

Λέω, αφού είμαστε εδώ κάτω, δεν πάμε για κανά φαγητό στα βλάχικα που είναι και ευκαιρία ;
Ναι… σαν ευκαιρία το σκέφτηκα ο μαλάκας. Καλύτερα να έτρωγα βρόμικο από καντίνα, χίλιες φορές.
Λάλησα… με το που στρίβω από την παραλιακή για να πιάσω τη Βάρης και αφού ήδη έχει πιαστεί ο κώλος μου στο κάθισμα, το γκάζι το πατούσα κάθε φορά που έβαζε διαφημίσεις στο ραδιόφωνο, δεν κουνιόμασταν ούτε μέτρο, σε σημείο που αν περνούσε από δίπλα ο Επιτάφιος θα του κόβανε κλίση για ταχύτητα.

Κάποια στιγμή, εντός τις ημέρας, φτάσαμε και παρκάραμε κιόλας. Πηγαίνουμε λοιπόν σε μια ταβέρνα που μας είχαν συστήσει. Με το μπαίνουμε μέσα τα ‘παιξα… της πουτάνας στη κυριολεξία. Κόσμος να μπαίνει, κόσμος να βγαίνει, κόσμος να περιμένει για τραπέζι, σερβιτόροι μούσκεμα στον ιδρώτα να πηγαινοέρχονται, άλλοι να κοιτάνε τους ιδρωμένους πελαγωμένοι.
Ρωτάω κάποιον τι πρέπει να κάνω για τραπέζι… αν δεις κάποιον να σηκώνεται μου λέει, πήγαινε και κάτσε μόνος σου, μην περιμένεις κανέναν. Ωραία λέω.
Για να μην σας τα πολυλογώ, ήταν θαύμα τελικά που φάγαμε (ελπίζω όχι του προηγούμενου τα αποφάγια). Μέσα στο άγχος… πότε θα κάτσουμε, πότε θα έρθει ο λεβέντης να καθαρίσει το τραπέζι, πότε θα το στρώσει, πότε θα παραγγείλουμε, αν θα έρθει η παραγγελιά σωστά, στο μόνο που δεν είχα άγχος ήταν αν θα ερχόταν κάποιος για να πληρώσουμε.

Και το κορυφαίο ήταν ότι περνάει από πίσω μου κυρία, η οποία ψάχνει τραπέζι και μέσα σε αυτόν τον πόλεμο ρωτάει το σερβιτόρο :

-υπάρχουν τραπέζια μη καπνιστών ;

Ευτυχώς που είχα φάει και γλίτωσα από τον κίνδυνο να καταπιώ το πιρούνι.
Δεν είναι δυνατών λέω… χάθηκε ο κόσμος να δούλευα ;

Τέλος πάντων ανακουφισμένοι που τελείωσε η οδύσσεια του φαγητού και ζωντανοί ακόμα, ξεκινάμε για το Σούνιο.
Εδώ δεν έχω παράπονο, ωραία διαδρομή, καθόλου κίνηση, όλα κυριλέ. Ποσειδώνα σου έρχομαι λέω από μέσα μου. Αμ δε…
Ο αρχαιολογικός χώρος είναι κλειστός μόνο πέντε μέρες το χρόνο… ε χθες, ήταν μια από τις πέντε.
Μπράβο λεβέντη μου με τις επιλογές σου.
Συμβιβαστήκαμε με την κατάσταση, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες το ναό, από μακριά πάντα, μερικές μεταξύ μας και ακυρώσαμε την σκέψη για καφέ γιατί είχε περάσει η ώρα και είχαμε το ταξίδι του γυρισμού μπροστά μας και γιατί εμείς δεν είχαμε λόγο να περιμέναμε όπως οι υπόλοιποι, τον ταχυδρόμο για την σύνταξη.

Στην Αττική οδό φεύγοντας, τα προβλεπόμενα…

Έτσι λοιπόν ξεκούραστα περάσαμε την αργία μας, εμείς οι ταλαίπωροι που δεν έχουμε το χρόνο να κάνουμε την βόλτα μας κάποιες άλλες μέρες, πιο "ανθρώπινες".

Ααα… να μην το ξεχάσω…

Δευτέρα ο ήλιος ντάλα.
Τετάρτη ο ήλιος ντάλα.
Τρίτη που πήγε ο μαλάκας βόλτα…

Ειλικρίνεια

Όλοι μας σχεδόν, σε οποιαδήποτε είδους σχέση συνάψουμε, ελπίζουμε, ευχόμαστε και πολλές φορές απαιτούμε από τον άμεσα εμπλεκόμενο, αμοιβαία ειλικρίνεια.

Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι απλό…

Πόσο έτοιμοι είμαστε, όταν έρθει εκείνη η στιγμή όπου η ειλικρίνεια γίνεται πράξη ;

So you think...

…you can dance.
Και να ήθελες να μην μάθεις το τίτλο του διαγωνισμού αυτού, δεν γίνεται. Δεν γίνεται γιατί η παρουσιάστρια τον έλεγε τρεις φορές σε κάθε πρόταση που έλεγε. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου και μάλιστα με την original προφορά .
Είναι φανερό, ότι έπιασαν τόπο τα λεφτά των φροντιστηρίων… χαλάλι της… μπράβο.
Εννοείτε φυσικά ότι μετά το τέλος κάθε πρότασης, η οποία έμοιαζε με απαγγελία παραμυθιού σε τετράχρονο παιδάκι (ίσως από τον φόβο ή την ανασφάλεια του λάθους), ακολουθούσε το full teeth χαμόγελο των τριών δευτερολέπτων, για να συνειδητοποιήσεις αυτό που βλέπεις. Ίσως τώρα το χαμόγελο να οφείλεται και στην ικανοποίηση της παρουσιάστριας, που έφερε άλλη μια πρόταση εις πέρας χωρίς λάθος… και η καθυστέρηση στην ομιλία της, να της πρόσφερε τον απαραίτητο χρόνο για να χαρεί το θρίαμβο της και να πάρει δύναμη για να συνεχίσει στην επόμενη. Ίσως λέω…

Οφείλω όμως να παραδεχθώ, ότι στο “so you think, you can dance” η γλώσσα πήγαινε ροδάνι… σφαίρα. Θα έβαζα και στοίχημα, ότι ήταν η πρώτη πρόταση που είπε μωρό, όπως άλλα μωράκια λένε “μαμά μαμ”, έτσι.

Πάντως αυτό που δεν βρίσκω σωστό, σε αυτού του είδους τα παιχνίδια-διαγωνισμούς, είναι να ψηφίζει ο κόσμος ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει. Που ξέρω εγώ για παράδειγμα, αν χόρεψε ή αν τραγούδησε καλά, ο ένας ή ο άλλος ;
Είναι άδικο για τα παιδιά. Εγώ μπορώ να συμπαθώ κάποιον που δεν είναι καλός και να θέλω να “διώξω” κάποιον που είναι καλύτερος. Αυτή τη δουλεία πρέπει κανονικά να την κάνουν οι κριτές, που έχουν επιλεγεί και ξέρουν και πέντε πράγματα παραπάνω από εμάς, αλλιώς τι τους έβαλαν εκεί, αφού αποφασίζω εγώ για αυτούς ; για δημόσιες σχέσεις ;
Αν όμως η παραγωγή θέλει τα έσοδα από τα sms και τα τηλέφωνα, μπορούμε να ψηφίζουμε εμείς για να αποχωρίσει ο παρουσιαστής. Εκεί ναι…
Γιατί κύριε με υποχρεώνεις για όσο διαρκέσει το παιχνίδι να βλέπω τον ίδιο παρουσιαστή ;
Γιατί μου στερείς την ευκαιρία να ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος, αφού δεν μπορώ να δω το παιχνίδι λόγω του παρουσιαστή. Που θα βρω εγώ το δίκιο μου ;
Η ίδια μούρη, δύο τρεις μήνες ; είναι δυνατόν ; δώσε μου την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το κινητό μου. Δώσε μου την ευκαιρία να γίνω μέρος αυτής τηλεοπτικής χαράς που προσφέρεις, άσε με να νοιώσω κομμάτι από το πρόγραμμα σου, άσε με να ανεβάσω την AGB σου, άσε με να σου φανώ χρήσιμος.

Τι να πω, ώρες ώρες δεν μπορώ να μπω στη λογική τους.

Ζητώ συγνώμη για το παραπάνω παραλήρημα, αλλά αφορμή ήταν ότι το εν λόγω παιχνίδι, για δυο μέρες τηλεθέασης μου στοίχισε δυο μπαταρίες τηλεκοντρόλ και μια αγκύλωση στον αντίχειρα του αριστερού χεριού, αφού για τρεις ώρες έπρεπε να πατάω το mute, για να μην ακούω την παρουσιάστρια.

Άσχετο… εγώ που παλιά ήμουν μοντέλο, μπορώ να γίνω χρηματιστής ;

Λάθος

Τελικά βλακείες έγραψα τις προ άλλες για της τσόντες και τις εφημερίδες που τις μοιράζουν απλόχερα.
Η πραγματικότητα με εξέθεσε.

Οι εφημερίδες που κάνουν την εν λόγω προσφορά αυξάνονται και οι “παλιές”, αυξάνουν τον αριθμό των DVD. (αν δεν κάνω λάθος κάτι πήρε το αυτί μου για 16)
Σε λίγο το Π.Σ.Κ. θα δίνουν τις ταινίες και μεσοβδόμαδα το ράφι για να τις βάλεις.
Μην τρέχεις και στο ΙΚΕΑ για το ράφι… βάλε βενζίνες, διόδια, χο-ντογκ και μπισκοτάκια στο τέλος… δε λέει.

Πλάκα πλάκα η κίνηση αυτή σου δίνει και την δυνατότητα να το δεις και σαν χόμπι.
Να ψάχνεις ταινίες παλιές που είναι συλλεκτικές, να ανταλλάσεις τις διπλές σου, με φίλους σου, να τις αξιολογείς βάση της σπανιότητας τους, να τις κοστολογείς και γενικά ότι γίνεται, ας πούμε, με τα γραμματόσημα και τις πεταλούδες.
Βλακεία μου… δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν αυτό.

Το περίεργο όμως είναι, πως δεν το σκέφτηκε η κυβέρνηση, για να “σπρώξει” το νέο βιβλίο της ιστορίας.
Ίσως αν έβαζε μαζί και 5-6 DVD, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Πιο πολύ για τους δασκάλους βέβαια, γιατί οι μαθητές γυρίζουν τις δικές τους, τις προσωπικές, τις οποίες τις ανταλλάσουν με Bluetooth μέσω κινητών, στο οποίο έχουν βάλει και μνήμη 1GB, για να χωράει και των άλλων σχολείων τα videaκια και έτσι δεν έχουν ανάγκη και το ράφι.

Προς αναμονή λοιπόν, του ραφιού ή έστω μιας θήκης ρε αδερφέ !

Τσόντα

Τσόντες ή αλλιώς ερωτικές ή αισθησιακές ταινίες. Το τσόντα είναι πολύ λαϊκό και μπανάλ. Σπάνιο πράγμα, δεν τις βρίσκεις πουθενά, όσο και να ψάξεις. Είδος προς εξαφάνιση έχουν καταντήσει. Μόνο στη μαύρη αγορά και αν. Σε λίγο καιρό θα αποκτήσουν και συλλεκτική αξία και ο μόνος τρόπος για να τις αποκτήσεις θα είναι μόνο μέσο πλειστηριασμού. Ποιο εύκολα θα βρίσκεις Νταλί παρά τσόντα, εεεεε δλδ ερωτική ταινία.

Ακούω το πρωί, διαφήμιση στο κρατικό αθλητικό ραδιόφωνο, αθλητικής εφημερίδας η οποία κάθε Παρασκευή και Κυριακή θα περιέχει ΕΞΙ ερωτικές ταινίες. Ούτε μια ούτε δυο, αλλά ΕΞΙ !!!!! Λέει λοιπόν :
«Σέξι κ’ όποιος αντέξει… μπλα μπλα μπλα…η Τσιτσιολίνα, η Παρίς Χίλτον, και ο ανεπανάληπτος Κώστας Γκουσγκούνης στα καλύτερα τους. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».
Μου έφυγε το τιμόνι από τα χέρια. Τώρα βέβαια, τι θα θυμηθεί ο παλιός από την Παρίς Χίλτον, μόνο η εφημερίδα το ξέρει.

Οι δημοσιογράφοι που γράφουν για αυτήν την εφημερίδα τι λένε για όλο αυτό, όταν το έντυπο που δουλεύουν αντί να προβάλει τη δουλεία τους, το ήθος τους, την εγκυρότητα τους ή την ιστορία τους στο χώρο, προβάλει κώλους ; δεν τους υποτιμά αυτό ; δεν τους προσβάλει ;
Εκτός αν είναι κι αυτοί του “κώλου” επομένως δεν τρέχει και τίποτα, αλλά τουλάχιστον ρε παιδιά πείτε το μας, για να το ξέρουμε και να μην σας ψάχνουμε έναν έναν.

Και έχω και άλλη μια απορία.
Η επιλογή των ταινιών πως γίνεται ; στην τύχη ; ότι πιάσει το χέρι ή υπάρχει μια διαδικασία όπου βλέπουνε, συγκρίνουν, ξεσκαρτάρουν και προτείνουν ;
Γιατί έχει διαφορά, πρέπει να ξέρουμε κατά πόσο σέβεσαι τον αναγνώστη. Βάζεις για να βάλεις ή έχεις προσωπική άποψη γι’ αυτό που προσφέρεις ; γιατί αν δεν έχεις μας κοροϊδεύεις, αν όμως έχεις … θα πρέπει να το κοιτάξεις.

Τελικά δύσκολη δουλειά η δημοσιογραφία, από το πουθενά μπορεί να βρεθείς εκτεθειμένος.

Τι θέλεις και μπλέκεσαι ; Θέλει να δει κάποιος τσόντα ; ας πάρει τα ανάλογα περιοδικά που τις περιέχουν, ας νοικιάσει από το video club, ας αγοράσει από ένα περίπτερο, ας κατεβάσει από το internet, ας βάλει Nova, κάτι θα βρει.
Εσύ αθλητική εφημερίδα είσαι, βάλε ένα DVD με παλιούς αγώνες, για «Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι», βάλε ένα ντοκιμαντέρ, βάλε ένα βιβλίο αθλητικού περιεχομένου, βάλε μια σιδερογροθιά, μια αλυσίδα, ένα σουγιά ρε αδερφέ, αφού ούτως η άλλος το καλλιεργείς που το καλλιεργείς το κλίμα, κάνε το καλά. Ερωτική ταινία βάζεις ;
Και στο κάτω κάτω, αν θέλεις να περάσεις κι ένα έμμεσο μήνυμα, πως θα το “πιάσει” ο χούλιγκαν με τη τσόντα ; τι θα πει ; έβαλε την τσόντα για να πάμε να μπιπ τους άλλους ; όχι. Ενώ με τα άλλα αξεσουάρ, γίνεσαι πιο άμεσος, έρχεσαι πιο κοντά με τον πελάτη χούλιγκαν και μην νομίζεις ότι ο πελάτης είναι μαλάκας, τις εκτιμά αυτές τις κινήσεις και δεν πρόκειται να τον χάσεις ποτέ.

Όλα αυτά βέβαια, αν θέλεις να περάσεις κάποιο μήνυμα γιατί εσύ μπορεί και να μην θέλεις και απλά να μπερδεύεται ο άλλος.

Περί νηστείας

Με το θέμα της νηστείας είχα μπερδευτεί και έτσι έκατσα και το σκέφτηκα λίγο περισσότερο.
Εγώ ξέρω ότι κανονικά, σύμφωνα με το θρησκευτικό “νόμο”, πρέπει να νηστέψεις σαράντα μέρες. Αυτό είναι το σωστό και το πρέπον αν θες να λέγεσαι καλός χριστιανός στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια. Μέχρι εδώ πιστεύω ότι συμφωνούμε.

Το μπέρδεμα τώρα μου δημιουργήθηκε, όταν άκουγα κάποιους που θεωρούν τους εαυτό τους “καλούς χριστιανούς”, που πηγαίνουν στην εκκλησία συχνά, που κάνουν το σταυρό τους κάθε φορά που περνάνε απ’ έξω, που έχουν γεμίσει τους τοίχους του σπιτιού τους με εικόνες, που δεν τρώνε κρέας την Τετάρτη και την Παρασκευή και άλλα τέτοια σχετικά, να κάνουν διάφορες αλχημείες όσο αφορά τη νηστεία.
Τι εννοώ… αυτοί που νηστεύουν όλες τις μέρες ΚΑΝΟΝΙΚΑ και ΜΟΝΟ για ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ λόγους και όχι για λόγους δίαιτας με πρόφαση τη σαρακοστή, είναι ελάχιστοι και εκτιμώ, ότι λογικά αυτοί, δε θα πρέπει να είναι και πάνω στην “ανάπτυξη” τους ηλικιακά. Οι άλλοι τώρα λοιπόν, κάνουν τη δική τους προσωπική νηστεία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Έτσι έχουμε τις εξής παραλλαγές :
-τη νηστεία του ενός μήνα.
-τη νηστεία των δύο εβδομάδων.
-τη νηστεία της Μ. Εβδομάδας.
-τη νηστεία της προηγούμενης μέρας πριν κοινωνήσεις.
-την καθόλου νηστεία γιατί κουράζεσαι πολύ και θα πέσεις κάτω αν δε φας. (ο Θεός είσαι σίγουρος ότι θα σε καταλάβει)

Τώρα βέβαια στις παραπάνω περιπτώσεις, έχεις τη δυνατότητα να βάλεις και την δική σου προσωπική πινελιά. Όπως για παράδειγμα :
-να τρως τα γαλακτοκομικά κανονικά μέχρι τη Μ. Εβδομάδα.
-να μην τα τρως μόνο Τετάρτη και Παρασκευή.
-να τα τρως την πρώτη εβδομάδα και να μην τα τρως την τελευταία.
-να τα τρως πρώτη-δεύτερη και όχι την τρίτη.
Όλο αυτό γενικά, εξαρτάται από το “πακέτο” που θα επιλέξεις.

Τώρα αν προσθέσεις και το γάλα στο καφέ, που είναι μια δύσκολη περίπτωση, το λάδι στο φαγητό, το sex που εννοείτε ότι πρέπει να κόψεις, γιατί δεν μπορεί να μην τρως φέτα την ημέρα για παράδειγμα και το βράδυ να βγάζεις τα μάτια σου στο κρεβάτι. Όπως και να το δεις το θέμα το κρεβάτι έχει άλλη βαρύτητα … δε χωράει στη ίδια ζυγαριά με τη φέτα. Αν προσθέσουμε και ότι θα πρέπει να αποβάλεις την κάθε κακή ή πονηρή σκέψη για τον ή την συνάνθρωπο μας, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε μια τεράστια γκάμα επιλογής “πακέτου” νηστείας. “Πακέτου” που έχεις την δυνατότητα αφού το πάρεις, να μπορείς να το αναπροσαρμόσεις στην πορεία, αν καταλάβεις ότι έκανες λάθος στην επιλογή του. Σύμφωνα πάντα με τα γούστα σου, χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να το επιστρέψεις και να διαλέξεις άλλο.

Τώρα αρκετούς που έχω ακούσει, για την επιλογή του “πακέτου” τους, λένε ότι είχαν την σύμφωνη γνώμη του πνευματικού τους. Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω, ότι αυτός ο πνευματικός όταν τον ακούω από κάποιον, μου φέρνει στο μυαλό κάποιον μάνατζερ, ο οποίος μεσολαβεί μεταξύ εμού και του Θεού, για να πάρει ότι μπορεί περισσότερο για τον “πελάτη” του δλδ εμένα, κλείνει η παρένθεση.
Και απορώ πως είναι δυνατόν ένας παπάς ή ένας πνευματικός να δίνουν διαφορετικές κατευθύνσεις ως προς τη νηστεία ; (και όχι μόνο) Πως ο ένας σου επιτρέπει να κάνεις sex και ο άλλος όχι ; Πως ο ένας σου επιτρέπει να πίνεις γάλα και ο άλλος όχι ; Από τι εξαρτάτε αυτό το ναι ή το όχι ; είναι θέμα παζαρέματος με τους συμβουλάτορες αυτούς ;

Όπως καταλαβαίνω λοιπόν, είναι θέμα καλού χειρισμού ως προς την επιλογή του θρησκευτικού συμβουλάτορα. Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να βρεις έναν “καλό” πνευματικό, που να τα “βρίσκεις” μαζί του. Έτσι θα παίρνεις και την ανωτέρω έγκριση για της επιλογές σου και να έχεις και την συνείδηση σου ήσυχη. Έτσι κι αλλιώς για να το λέει αυτός που είναι ειδικός κι έχει και τα κονέ, κάτι παραπάνω θα ξέρει από σένα.

Αυτά …

Προς Γεράσιμο

Αγαπητέ φίλε και συνοδοιπόρε σε τούτο το μάταιο κόσμο… καλημέρα !

Σου γράφω με τα μάτια βουρκωμένα, από την συγκίνηση που μου προκάλεσε το μήνυμα σου.
Αν διακρίνεις τίποτα περίεργο στο γράψιμο μου, να ξέρεις ότι προέρχεται από το βραχυκύκλωμα που θα έχουν προκαλέσει τα δάκρυα μου, στο διακοσίων ευρώ πληκτρολόγιο μου.
Και γι’ αυτή την ζημιά φίλε, θα φταις ΕΣΥ. (όχι το Εθνικό Σύστημα Υγείας)
ΕΣΥ Γεράσιμε… που με το γεμάτο αγάπη και νόημα μήνυμα σου, μου δίνεις το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσω το δύσκολο αυτό έργο που έχω αναλάβει και που εγώ ο ίδιος, ανέθεσα στον εαυτό μου.

Δεν περίμενα ποτέ, ότι θα μπορούσες να μου αφιερώσεις λίγο από τον πολύτιμο και πανάκριβο χρόνο σου, για να απαντήσεις σε μένα. Εμένα που δεν είμαι τίποτα μπροστά σε σένα. Ειλικρινά φίλε, όταν είδα το όνομα σου στα ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΑ ανατρίχιασα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, νόμιζα ότι ονειρευόμουνα, ότι χάλασε η πανάκριβη οθόνη μου. Αλλά όχι… ήταν αλήθεια, ήσουν εκεί.

Το χειρότερο όμως ήρθε δευτερόλεπτα αργότερα, όταν με τα δάχτυλα μου να τρέμουν από την ένταση της στιγμής, άνοιξα το mail σου και είδα ότι δεν απάντησες όπως συνήθως μου απαντάς δλδ μονολεκτικά, αλλά ότι είχα μπροστά μου διασκευασμένο, το “Θούριο”. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Λιποθύμησα…

Από το χτύπημα στο δρύινο τραπέζι του γραφείου μου, έσκισα το φρύδι μου και γέμισε με αίματα το σπάνιο περσικό χαλί, που είχα χτυπήσει στη γνωστή δημοπρασία, και να ‘ταν μόνο αυτό… κάναμε χάλια και τα δέρματα της jaguar, όταν με πήγαιναν στο Ερρίκος Ντυνάν για τα ράμματα.

Αλλά… όλα αυτά φίλε μου, δεν έχουν καμία αξία. Όλα είναι άψυχα.
Αυτό που μετράει είναι ο «άνθρωπος».
Μετράς εσύ Γεράσιμε.

Σε ευχαριστώ ολόψυχα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που έκανες για μένα.

Να ‘σαι πάντα καλά

Γκαντεμιά

Τι γκαντεμιά είναι αυτή πάλι ρε παιδιά ;

Πάλι πριν το Πάσχα έκανε το άλμα της, αυτή η τιμή της βενζίνης.
Σαν να το ‘ξέρε η πουτάνα , ότι θέλει ο κόσμος να φύγει.

Τι να πω ρε γαμώτο… ζουμί μας πάει τα τελευταία τριάντα χρόνια… ζουμί.

Υποκρισία

Ο κύκλος της βίας στα ελληνικά γήπεδα δεν κλείνει ποτέ. Την Πέμπτη φτάσαμε στα άκρα καθώς θρηνήσαμε νεκρό στα επεισόδια που έλαβαν χώρα στη Λεωφόρο Λαυρίου πριν από τον αγώνα βόλεϊ γυναικών Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Ολα αυτά γίνονται στην Ελλάδα του 2007...

Φωτογραφία και εισαγωγικό μύνημα από το www.contra.gr

Μόνο σε μένα δεν έκανε εντύπωση αυτό το θλιβερό συμβάν ; Ειλικρινά, πιστεύεται ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που δεν το περίμενε ; προς τι αυτή έκπληξη ; δεν θα γινόταν χθες, θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα ή θα γινόταν τον επόμενο μήνα. Τι σημασία έχει ο χρόνος ;
Η οικογένεια αυτού του παιδιού, είχε την ατυχία να χρεωθεί αυτό που προκαλέσαμε όλοι εμείς με την αδιαφορία μας και κάποιοι άλλοι… οι οποίοι έχουν συμφέρον και επιδιώκουν αυτή την κατάσταση χάους που επικρατεί στην κοινωνία μας. Ο καθένας από την πλευρά του, με το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι το όχι μόνο το προκαλέσαμε, αλλά ήμασταν και ιδιαίτερα προκλητικοί σε αυτό.
Θα βγουν τώρα όλοι, να δηλώσουν τη λύπη τους και να κάνουν τις γνωστές βαρύγδουπες δηλώσεις και θα αναλάβουν όλοι, με μεγάλη δόση ανούσιας αυτοκριτικής, τις ευθηνές τους. Ευθύνες που συνήθως ξεχνάνε, όταν κλείνουν οι κάμερες και τα μικρόφωνα και όταν αφήσουν κάτω της πένες τους.
Ας ελπίσουμε για άλλη μια φορά, σε λιγότερες ανακοινώσεις και περισσότερα έργα, αν και το παρελθόν δυστυχώς μας δείχνει το ακριβώς αντίθετο.

Θερίζεις ότι σπέρνεις, γι’ αυτό ας σταματήσει τουλάχιστον η υποκρισία.

Μεγάλη Εβδομάδα

Από τη Μ. Δευτέρα μέχρι και τη Μ. Τετάρτη, επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένη ατζέντα και συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ο καθένας από εμάς κινείτε όπως βολεύετε, αλλά σε γενικές γραμμές όλοι μας πράττουμε τα ακόλουθα καθιερωμένα. Έτσι λοιπόν…
-παίρνουμε το δώρο του Πάσχα νομίζοντας ότι κερδίσαμε το joker.
-αγοράζουμε επιτέλους ολόκληρο το αρνί ή το κατσίκι και όχι μέρος αυτού.
-αγοράζουμε περισσότερα από δέκα αυγά τα οποία τα βάψουμε, διακοσμούμε τα τραπέζια του σπιτιού και μετά τα τρώμε.
-αγοράζουμε καινούργια ρούχα για την εκκλησία ή τουλάχιστον περνάει από το μυαλό μας να τα αγοράσουμε.
-αγοράζουμε καινούργια παπούτσια, πάλι για την εκκλησία ή τουλάχιστον, πάλι περνάει από το μυαλό μας να τα αγοράσουμε.
-αγοράζουμε δώρα για τους εορτάζοντες και τα βαφτιστήρια.
-αγοράζουμε λαμπάδες για το Μ. Σάββατο όσο πιο διακριτικές γίνεται. Δλδ λαμπάδα κοτσαδόρος, λαμπάδα σιδερώστρα, λαμπάδα ψησταριά κ.α.
-φτιάχνουμε κουλούρια και τσουρέκια γιατί εκτός απ’ το ότι τηρούμε την παράδοση, μυρίζει ωραία και το σπίτι.

Την Μ. Πέμπτη σχολάμε ποιο νωρίς από τη δουλεία μας όσοι δουλεύουμε και απόγευμα και το ίδιο βράδυ θυμόμαστε ότι αιτία γι’ αυτή την εξαίρεση είναι τα Δώδεκα Ευαγγέλια και η Αποκαθήλωση και ότι κανονικά θα έπρεπε να είχαμε πάει εκκλησία. Αλλά ευτυχώς έχει τη λειτουργία live στην τηλεόραση, την οποία πετύχαμε στο ζάπινγκ όταν έβαλε διαφημίσεις στο «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», αλλά ξαναγυρίζουμε στη σειρά μόλις τελείωσαν οι διαφημίσεις γιατί Πάσχα χωρίς Τζεφιρέλι δεν γίνεται.

Την Μ. Παρασκευή διορθώνουμε το χθεσινό λάθος και πάμε στην εκκλησία, αλλά δεν μπαίνουμε μέσα γιατί έχει κόσμο και ζέστη. Περιμένουμε απ’ έξω και πιάνουμε την κουβέντα με τους γνωστούς και τους γείτονες που έχουμε να τους δούμε πολύ καιρό και ξεκινάμε να περπατάμε όλοι μαζί κουβεντιάζοντας με το κεφάλι χαμηλά στο ύψος του string, το οποίο αγοράστηκε για την συγκεκριμένη περίσταση. Κατά τη διάρκεια της πορείας στους δρόμους της γειτονιάς ανταλλάσουμε τη φωτιά του κεριού μας και παρατηρούμε τα νέα σπίτια που χτίζονται σκεπτόμενοι πόσο άλλαξε το μέρος και που βρήκε τα λεφτά ο πούστης. Όταν η πορεία περάσει κοντά από το σπίτι μας και αφού δεν έχουμε χαθεί τόση ώρα κρατώντας το κεφάλι χαμηλά, καληνυχτίζουμε τη παρέα και δίνουμε ραντεβού για αύριο στις δώδεκα παρά δέκα στο ίδιο μέρος. Η περιήγηση στους δρόμους της γειτονιάς μας, λέγεται και Επιτάφιος.

Το Μ. Σάββατο κάνουμε τα τελευταία ψώνια και παίρνουμε το αρνί ή το κατσίκι από τον κρεοπώλη, ο οποίος μας το έχει περάσει και στη σούβλα. Οι γυναίκες σπίτι φτιάχνουν τη κλασσική μαγειρίτσα. Το βράδυ τώρα με βαριά καρδιά και το στομάχι άδειο σηκωνόμαστε να φορέσουμε τα καινούργια μας ρούχα ή αλλιώς τα “της εκκλησίας”. Κάποιοι προθυμοποιούνται να θυσιαστούν και να μείνουν σπίτι, μην τυχών και μπουν τίποτα Αλβανοί, αλλά η μέρα δεν απαιτεί θυσίες. Μια τελευταία ματιά στην κατσαρόλα που αχνίζει και γρήγορα στην εκκλησία γιατί για άλλη μια χρονιά έχουμε αργήσει. Μερικοί παίρνουν μαζί και το αυτοκίνητο, για να γυρίσουν γρήγορα μετά πίσω της γυναίκες, για να ετοιμάσουν το τραπέζι. Δώδεκα παρά δέκα είμαστε εκεί ενώ κόσμος εξακολουθεί να έρχεται. Ψάχνουμε τη χθεσινή παρέα αλλά τζίφος… δεν βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς σε πέντε λεπτά θα φύγουμε πάλι. Πριν προλάβουμε να δούμε τους διπλανούς μας, έχει βγει το “Φως”, το οποίο μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο σε χρόνο dt. Και πριν αλλάξουμε πόδι στήριξης και ενώ η ώρα είναι παρά πέντε, ο παπάς λέει το πολυπόθητο Χριστός Ανέστη. Φιλιόμαστε όλοι σταυρωτά μεταξύ μας (από τη Πρωτοχρονιά είχαμε να φιληθούμε), ενώ η νύχτα γίνεται μέρα από τα βεγγαλικά (δικιά μου η ατάκα) και ευχόμαστε όλοι μας Χρόνια Πολλά. Έτσι ξεκινάμε για τη μαγειρίτσα δλδ για το σπίτι. Αυτό το φιλί στις δώδεκα παρά πέντε, λέγεται και Ανάσταση.

Τέλος την Κυριακή του Πάσχα σουβλίζουμε το ζωντανό. Η μέρα που όλοι περιμέναμε. Έχουμε σηκωθεί από πολύ νωρίς για να ανάψουμε τη φωτιά. Μόλις αυτή ετοιμαστεί τοποθετούμε τη σούβλα με το αρνί και βάζουμε την μπαλαντέζα στην πρίζα, για να αρχίσει αυτή να γυρίζει μόνη της και εμείς να χουζουρέψουμε.
Μετά από λίγο αρχίζουμε δράση. Φτιάχνουμε καφέ και σκαλίζουμε τη φωτιά, κατόπιν ανοίγουμε το ράδιο ψάχνοντας να βρούμε κλαρίνα γιατί εμείς είμαστε από χωρίο και είναι καμάρι μας και τιμή μας (της υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, είμαστε πρωτευουσιάνοι). Υπό τους ήχους του κλαρίνου, και αφού η μπίρα έχει αντικαταστήσει τον καφέ, θαυμάζουμε το έργο μας να ψήνεται, η συμβολή μας ήταν καθοριστική. Τα κάναμε όλα μόνοι μας και γι’ αυτό δεν αφήνουμε και κανένα να αγγίξει το αρνί αν δεν δώσουμε εμείς την άδεια. Παράλληλα φέρνουμε και τη σούβλα με το κοκορέτσι, που παρεμπίπτοντος ισχύουν και εδώ τα ίδια που ισχύουν και για το αρνί, και την τοποθετούμε κι αυτή στη θέση της, πάνω από τη φωτιά. Το μερακληλίκη δεν κρύβεται. Με τα πολλά το αρνί έχει ψηθεί, λουκούμι… όπως και όλης της γειτονιάς γιατί όλοι είναι από χωριά και ξέρουν να ψήνουν και όλοι έχουν κάποια άκρη και ψωνίζουν ντόπια κρέατα. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις τα περιθώρια αποτυχίας είναι ελάχιστα. Με γεμάτα τα στομάχια λοιπόν από το κοκορέτσι που βγήκε πιο νωρίς σαν μεζές, τα “τσιμπήματα” στο αρνί, όταν ακόμα αυτό γυρνούσε, τα αβγά που τσουγκρίσαμε για το Χριστός και Αληθώς Ανέστη και μερικά μπουκάλια μπίρα, καθόμαστε να φάμε ότι μπορούμε πλέον για το καλό και για να ευχηθούμε ο ένας στον άλλο Χρόνια Πολλά. Λίγο μετά το φαγητό, όλοι πέφτουν νεκροί για ύπνο. Τρεις τέσσερεις ώρες μετά ξυπνάμε πάμε τουαλέτα, πίνουμε ένα καφέ για να συνέλθουμε και περιμένουμε για να τσιμπήσουμε, αυτή τη φορά για βράδυ, ότι έμεινε από το μεσημέρι, βλέποντας στην τηλεόραση το πρωτότυπο… πως έκαναν Πάσχα οι άλλοι.

Όσο βραδιάζει μια μελαγχολία αρχίζει να μας πιάνει… πάει, αυτό ήταν… του χρόνου πάλι. Από την Τρίτη και μετά το μόνο που θα μας θυμίζει το Πάσχα θα είναι το αρνί στο ψυγείο.

Κλώνοι

Πολλά συγχαρητήρια σε όλους !
Ήσασταν όλοι υπέροχοι. Από ποιόν να αρχίσεις και σε ποιόν να τελειώσεις. Είναι ολοφάνερο, ότι όλοι είχαν δουλέψει πάρα πολύ γι’ αυτόν τον αγώνα, τα είχαν δώσει όλα, το είχαν πάρει πολύ σοβαρά το θέμα, δεν άφησαν τίποτα στη τύχη. Το καλό βέβαια ήταν, ότι όλοι δούλεψαν όπως πάντα σαν Έλληνες ή καλύτερα σαν νεοέλληνες, δλδ… δε δούλεψαν καθόλου.

Η απόλυτη ξεφτίλα και φυσικά δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό κομμάτι. Αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Αγωνιστικά ήμασταν χειρότεροι και χάσαμε, ήταν πολύ καλύτεροι και κέρδισαν ΔΙΚΑΙΑ. Μπήκαν σε ένα γήπεδο με τριάντα χιλιάδες κόσμο, βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο πέμπτο μόλις λεπτό και κατάφεραν να γυρίσουν το παιχνίδι, με δύναμη, πάθος και θέληση, όταν η δική μας ομάδα ήταν μάλλον “αλλού” και με τον προπονητή της πολύ πιθανό, να σκέφτεται τη γυναίκα του. Οι λόγοι για το αγωνιστικό αυτό χάλι, είναι συζητήσιμοι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι, οι “ομορφιές” στην εξέδρα. Στην εξέδρα στην οποία για να μπεις, έπρεπε να δείξεις την ταυτότητα σου όπως επίσης και για να αγοράσεις το εισιτήριο σου. Βέεεεβαια… είμαστε Ευρώπη εμείς… γι’ αυτό δείξαμε για άλλη μια φορά το επίπεδο μας. Αποδείξαμε ότι, ότι έχουμε το μοιραζόμαστε. Προχθές για παράδειγμα μοιραστήκαμε τον πολιτισμό μας με αυτούς τους “πρωτόγονους”, ναι τους Τούρκους λέω.
Ήρθαν στο σπίτι μας και τους καλωσορίσαμε με γιουχάισμα του εθνικού τους ύμνου ή αλλιώς στα αρχαία Ελληνικά “καλώς ήρθατε”, μετά δεν έπρεπε να τους προσφέρουμε και κάτι ; ε αυτό κάναμε, χωρίς ίχνος τσιγκουνιάς και επειδή την επομένη ήταν και του Ευαγγελισμού (μεγάλη χριστιανική γιορτή), στα πλαίσια του “ο έχων δυο χιτώνες”, τους δώσαμε και τους δύο. Ναι καλά διαβάσατε, ότι είχε ο καθένας το έδωσε, μπουκάλια, κοντάρια, κινητά, κέρματα, ρολά ταμειακών μηχανών, τα καπνογόνα και τα βεγγαλικά που φυλάγαμε σαν κόρη οφθαλμού για τις πορείες, όλα για την πάρτη τους, γιατί ο Έλληνας σ’ αυτά τα πράγματα είναι large τύπος. Μέχρι και μεταξύ μας πλακωθήκαμε, για το ποιος θα περιποιηθεί το φιλοξενούμενο καλύτερα. Βέεεεβαια όταν κάνεις κάτι, το θέμα είναι να το κάνεις καλά ή να μην το κάνεις καθόλου.
Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, οι απόγονοι των παγκοσμίως γνωστών προγόνων μας, δεν είμαστε τίποτα βάρβαροι. Γι’ αυτό δεν χάνουμε και ποτέ την ευκαιρία να το διαφημίσουμε. Μόλις πέσουν τα φώτα πάνω μας, εμείς ήμαστε εκεί, πάντα έτοιμοι να κάνουμε το καθήκον μας.
Το “ευχάριστο” από την προχθεσινή “ομορφιά” είναι ότι πλέον δε μιλάμε για εκατό – διακόσιους γραφικούς, αλλά για πολύ περισσότερους.
Επιτέλους, μετά από πολύ σκληρή “Ελληνική δουλειά”… τους κλωνοποιήσαμε !
Τώρα το μέλλον ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας.

Με τις υγείες μας

Κριτική

Βρίσκομαι σε μια φάση αμηχανίας αυτή τη στιγμή στο να γράψω κάτι, γιατί ξεκίνησα να δημιουργώ το blog για πλάκα χωρίς να έχω κατά νου πως θα το ξεκινούσα.

Έτσι ακούγοντας αυτή τη στιγμή που γράφω, αθλητικά στο ραδιόφωνο (ως συνήθως), μου ήρθε η “έμπνευση” να γράψω κάτι σχετικό που με είχε προβληματίσει παλαιότερα.

Ο προβληματισμός μου είχε και έχει να κάνει με τους δημοσιογράφους και την κριτική που ασκούν.

Δεν μπορώ να κατανοήσω πως μπορεί ένας δημοσιογράφος, να κρίνει έναν επαγγελματία πάνω στη δουλειά του, χωρίς ο ίδιος να έχει τις ίδιες ή έστω τις απαραίτητες γνώσεις για να το κάνει. Πως μπορεί να κρίνει έναν προπονητή αφού ο ίδιος δεν έχει σπουδάσει το αντικείμενο και πόσο μάλλον, όταν δεν έχει κάνει και πρακτική εφαρμογή του αντικειμένου. Πως μπορεί να κρίνει και να κατακρίνει έναν αθλητή όταν ο ίδιος τις περισσότερες φορές δεν υπήρξε ποτέ αθλητής. Πως μπορεί να κρίνει έναν παράγοντα όταν δεν υπήρξε ποτέ παράγοντας. Πως μπορεί να κρίνει έναν πρόεδρο που βάζει τα λεφτά του, όταν ο ίδιος δεν πληρώνει καν εισιτήριο για να δει την ομάδα του προέδρου που κρίνει και πολλά άλλα παραδείγματα.

Και να τον κρίνει χωρίς κόστος, ξέροντας ότι μπορεί να του κάνει κακό επαγγελματικά με βάση τον κόσμο που επηρεάζει από το μέσο που δουλεύει (αυτό μπορεί να γίνει και με το βαμβάκι, χωρίς να το καταλάβεις). Κόσμο βέβαια που σε μεγάλο ποσοστό τα θέλει όλα μασημένα στο πιάτο, γιατί δεν έχει χρόνο να τα μασήσει ο ίδιος επειδή τον απασχολούν άλλα προβλήματα, που και αυτά άλλοι βοήθησαν στο να δημιουργηθούν. Πάντα βέβαια και με τη δική του συμμετοχή, για να υπάρχει και κάποιος να χρεωθεί το λάθος.

Αυτό βέβαια μπορούμε να το επεκτείνουμε σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.

Μέσα σ’ ένα βράδυ, ο δημοσιογράφος μπορεί να γίνει προπονητής, αθλητής, πρόεδρος, πολιτικός, χρηματιστής, αστυνομικός, πυροσβέστης, εκπαιδευτικός, πυροτεχνουργός, hacker, πιλότος, καπετάνιος, ξενοδόχος και ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Γι’ όλα αυτά, μπορεί να αποκτήσει με επιφοίτηση και γνώμη και άποψη σε χρόνο dt.

Το κακό βέβαια, δεν είναι να έχει γνώμη γι’ όλα αυτά, καλά κάνει και έχει, το κακό είναι να προσπαθεί να επιβάλει την γνώμη του με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, εκμεταλλευόμενος τα μέσα που έχει.

Η απορία μου είναι, τι σχολή είναι τέλος πάντων αυτή της δημοσιογραφίας, που τελειώνοντας τη, αποκτάς τη γνώση και το δικαίωμα να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν ;

Και επίσης να αποκτάς ταυτόχρονα και το αλάθητο γιατί ποτέ δεν κάνεις λάθος. Πάντα το κάνει κάποιος άλλος. Και άντε στη χειρότερη των περιπτώσεων όταν στριμώχνεσαι αρκετά, εφαρμόζεις την τεχνική της κωλοτούμπας που είναι και η μοναδική που έχει σχέση με το αθλητισμό (το τελευταίο για τους αθλητικούς συντάκτες).

Πιστεύω ότι η μπάλα δεν τους παίρνει όλους, υπάρχουν πολύ αξιόλογοι δημοσιογράφοι σε πολλούς τομείς. Απλά θα πρέπει κι αυτοί σιγά σιγά, να αρχίσουν να καθαρίζουν το σινάφι τους.

Πω πω, μέλι έσταξα για πρώτο μήνυμα.

Τα λέμε…