Εθνική Ομάδα

Σχετικά με την εθνική ομάδα, δεν θα ήθελα να κάνω κάποιο τεχνικό σχόλιο ή κάποια κριτική εκ του ασφαλούς αλλά να πω κάτι που το συνειδητοποίησα χθες το βράδυ όταν έβλεπα τον αγώνα.

Λέμε ότι, αυτό που έχει σημασία είναι να παίρνεις τους βαθμούς, γιατί αυτό είναι που μένει στο τέλος και ότι αν θα πάμε (που είναι σχεδόν σίγουρο) στο EURO, κανένας τότε δεν θα θυμάται, πόσο τυχεροί ήμασταν χθες και πόσο καλά ή άσχημα παίξαμε γιατί πολύ απλά, θα ήμαστε παρόν στην γιορτή και αυτό είναι που μετράει.

Και βέβαια η παραπάνω τοποθέτηση είναι λογικά αποδεχτή, αφού κανένας δεν θα προτιμούσε ένα 5-0 επί της Μολδαβίας ή ακόμα και ένα διπλό μέσα στην Τουρκία, με αντάλλαγμα την μη πρόκριση στα τελικά του EURO.

Αλλά ο προβληματισμός που δημιουργείται είναι ο εξής :

Αν δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις καλά στα προκριματικά μιας διοργάνωσης, γιατί αυτό που σε ενδιαφέρει είναι η ουσία, που είναι οι βαθμοί, αν δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις καλά στα φιλικά γιατί εκεί υποτίθεται ότι πειραματίζεσαι με νέα σχήματα και δοκιμάζεις νέους παίχτες ή ψήνεις νέους παίχτες (που ούτε αυτό γίνεται με την εθνική μας), τότε πότε θα παίξεις λίγο μπάλα ; όταν προκριθείς στο EURO ;

Άντε να δεχθώ, ότι στα τελικά θα θελήσεις να παίξεις… πως όμως μπορεί να γίνει αυτό, αφού η ομάδα δεν είναι μαθημένη να παίζει έτσι ;

Με αυτή τη λογική καμιά ομάδα στην Ευρώπη, είτε είναι εθνική ομάδα, είτε σύλλογος, δεν πρέπει να παίζει μπάλα ποτέ, γιατί όλα τα παιχνίδια είναι κρίσιμα.

Έτσι, δεν θα έπρεπε να δούμε ποτέ τη Μπαρτσελόνα, τη Μίλαν, τη Μάντσεστερ, τη Ρεάλ, τη Λιβερπούλ και όλες αυτές τις ομάδες των δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, να παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο και να χαιρόμαστε με αυτό που βλέπουμε κάθε χρόνο στο Champions League, γιατί θα είχαν κάθε λόγο να σου πουν κάτσε ρε φίλε τη μπάλα και μαλακίες μου λες, εγώ πρέπει να βγάλω τα εκατομμύρια που επένδυσα, αν θες μπάλα πήγαινε αλλού. Δεν το κάνουν όμως αυτό … γιατί ;

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλο μας.

Τα παιχνίδια αυτά, με ομάδες όπως η Μολδαβία, η Ουγγαρία, η Μάλτα και όλες αυτές, είναι τα παιχνίδια που πρέπει να παίρνεις τους βαθμούς παίζοντας μπάλα. Έτσι δείχνεις ότι σέβεσαι και τον κόσμο που ήρθε στο γήπεδο για να σε στηρίξει, αλλά πολύ περισσότερο σέβεσαι το εαυτό σου σαν ομάδα.

Αυτό λοιπόν που συνειδητοποίησα χθες το βράδυ, είναι ότι τα παιχνίδια της εθνικής έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι “παιχνίδια”.

Να χαίρεσαι δηλαδή με αυτό που βλέπεις, ασχέτως αποτελέσματος. Να λαχταράς να βραδιάσει για να δεις μπάλα, να μην θέλεις να πας για κατούρημα.

Δεν έχει να κάνει με το σκορ… θυμάστε το τελικό του Champions League, Γιουβέντους – Μίλαν ; ένα 0-0 ήταν σε 120 λεπτά παιχνιδιού αλλά δε χόρταινες να το βλέπεις.

Το ποδόσφαιρο, εκτός των άλλων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι και παιχνίδι. Υπάρχει κανένας φίλαθλος που να διασκέδασε χθες με αυτό που είδε, παρόλο που στο τέλος είχε αίσιο και δραματικό τέλος ;

Το χειρότερο όμως όλων είναι, ότι δεν το χαίρονται αυτό που κάνουν, ούτε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και αυτό το μεταφέρουν και στον κόσμο.

Είδε κανείς χθες, κανέναν παίχτη να χαίρεται που παίζει ; να διασκεδάζει ;

Είδε κανείς κάποια προσπάθεια (και ας μην πιάσει), να κάνουν κάτι φαντεζί για να ξεσηκώσουν τον κόσμο ; κάποια προσωπική ενέργεια ; έναν ωραίο συνδυασμό ; ένα ωραίο σουτ ;

Εδώ τάβλι παίζεις και κάποια στιγμή θα ρίξεις τα ζάρια κάτω από τα πόδια ή από ψηλά, για να χαβαλεδιάσεις ή για να σπάσεις την μονοτονία.

Το μόνο που έβλεπες χθες ήταν σφιγμένα πρόσωπα και ποδοσφαιρική μιζέρια από τις προθέσεις των ποδοσφαιριστών και το αποτέλεσμα αυτών.

Η εθνική ομάδα, μας έχει κάνει να χάσουμε την χαρά και το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και το μόνο που να μας ενδιαφέρει να είναι πως θα κερδίσουμε, ασχέτως τον τρόπο, για να αποδεικνύουμε κάθε φορά ότι δεν είμαστε ο λαός της σφαλιάρας.