Προς Γεράσιμο

Αγαπητέ φίλε και συνοδοιπόρε σε τούτο το μάταιο κόσμο… καλημέρα !

Σου γράφω με τα μάτια βουρκωμένα, από την συγκίνηση που μου προκάλεσε το μήνυμα σου.
Αν διακρίνεις τίποτα περίεργο στο γράψιμο μου, να ξέρεις ότι προέρχεται από το βραχυκύκλωμα που θα έχουν προκαλέσει τα δάκρυα μου, στο διακοσίων ευρώ πληκτρολόγιο μου.
Και γι’ αυτή την ζημιά φίλε, θα φταις ΕΣΥ. (όχι το Εθνικό Σύστημα Υγείας)
ΕΣΥ Γεράσιμε… που με το γεμάτο αγάπη και νόημα μήνυμα σου, μου δίνεις το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσω το δύσκολο αυτό έργο που έχω αναλάβει και που εγώ ο ίδιος, ανέθεσα στον εαυτό μου.

Δεν περίμενα ποτέ, ότι θα μπορούσες να μου αφιερώσεις λίγο από τον πολύτιμο και πανάκριβο χρόνο σου, για να απαντήσεις σε μένα. Εμένα που δεν είμαι τίποτα μπροστά σε σένα. Ειλικρινά φίλε, όταν είδα το όνομα σου στα ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΑ ανατρίχιασα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, νόμιζα ότι ονειρευόμουνα, ότι χάλασε η πανάκριβη οθόνη μου. Αλλά όχι… ήταν αλήθεια, ήσουν εκεί.

Το χειρότερο όμως ήρθε δευτερόλεπτα αργότερα, όταν με τα δάχτυλα μου να τρέμουν από την ένταση της στιγμής, άνοιξα το mail σου και είδα ότι δεν απάντησες όπως συνήθως μου απαντάς δλδ μονολεκτικά, αλλά ότι είχα μπροστά μου διασκευασμένο, το “Θούριο”. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Λιποθύμησα…

Από το χτύπημα στο δρύινο τραπέζι του γραφείου μου, έσκισα το φρύδι μου και γέμισε με αίματα το σπάνιο περσικό χαλί, που είχα χτυπήσει στη γνωστή δημοπρασία, και να ‘ταν μόνο αυτό… κάναμε χάλια και τα δέρματα της jaguar, όταν με πήγαιναν στο Ερρίκος Ντυνάν για τα ράμματα.

Αλλά… όλα αυτά φίλε μου, δεν έχουν καμία αξία. Όλα είναι άψυχα.
Αυτό που μετράει είναι ο «άνθρωπος».
Μετράς εσύ Γεράσιμε.

Σε ευχαριστώ ολόψυχα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που έκανες για μένα.

Να ‘σαι πάντα καλά

Γκαντεμιά

Τι γκαντεμιά είναι αυτή πάλι ρε παιδιά ;

Πάλι πριν το Πάσχα έκανε το άλμα της, αυτή η τιμή της βενζίνης.
Σαν να το ‘ξέρε η πουτάνα , ότι θέλει ο κόσμος να φύγει.

Τι να πω ρε γαμώτο… ζουμί μας πάει τα τελευταία τριάντα χρόνια… ζουμί.

Υποκρισία

Ο κύκλος της βίας στα ελληνικά γήπεδα δεν κλείνει ποτέ. Την Πέμπτη φτάσαμε στα άκρα καθώς θρηνήσαμε νεκρό στα επεισόδια που έλαβαν χώρα στη Λεωφόρο Λαυρίου πριν από τον αγώνα βόλεϊ γυναικών Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Ολα αυτά γίνονται στην Ελλάδα του 2007...

Φωτογραφία και εισαγωγικό μύνημα από το www.contra.gr

Μόνο σε μένα δεν έκανε εντύπωση αυτό το θλιβερό συμβάν ; Ειλικρινά, πιστεύεται ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που δεν το περίμενε ; προς τι αυτή έκπληξη ; δεν θα γινόταν χθες, θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα ή θα γινόταν τον επόμενο μήνα. Τι σημασία έχει ο χρόνος ;
Η οικογένεια αυτού του παιδιού, είχε την ατυχία να χρεωθεί αυτό που προκαλέσαμε όλοι εμείς με την αδιαφορία μας και κάποιοι άλλοι… οι οποίοι έχουν συμφέρον και επιδιώκουν αυτή την κατάσταση χάους που επικρατεί στην κοινωνία μας. Ο καθένας από την πλευρά του, με το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι το όχι μόνο το προκαλέσαμε, αλλά ήμασταν και ιδιαίτερα προκλητικοί σε αυτό.
Θα βγουν τώρα όλοι, να δηλώσουν τη λύπη τους και να κάνουν τις γνωστές βαρύγδουπες δηλώσεις και θα αναλάβουν όλοι, με μεγάλη δόση ανούσιας αυτοκριτικής, τις ευθηνές τους. Ευθύνες που συνήθως ξεχνάνε, όταν κλείνουν οι κάμερες και τα μικρόφωνα και όταν αφήσουν κάτω της πένες τους.
Ας ελπίσουμε για άλλη μια φορά, σε λιγότερες ανακοινώσεις και περισσότερα έργα, αν και το παρελθόν δυστυχώς μας δείχνει το ακριβώς αντίθετο.

Θερίζεις ότι σπέρνεις, γι’ αυτό ας σταματήσει τουλάχιστον η υποκρισία.

Μεγάλη Εβδομάδα

Από τη Μ. Δευτέρα μέχρι και τη Μ. Τετάρτη, επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένη ατζέντα και συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ο καθένας από εμάς κινείτε όπως βολεύετε, αλλά σε γενικές γραμμές όλοι μας πράττουμε τα ακόλουθα καθιερωμένα. Έτσι λοιπόν…
-παίρνουμε το δώρο του Πάσχα νομίζοντας ότι κερδίσαμε το joker.
-αγοράζουμε επιτέλους ολόκληρο το αρνί ή το κατσίκι και όχι μέρος αυτού.
-αγοράζουμε περισσότερα από δέκα αυγά τα οποία τα βάψουμε, διακοσμούμε τα τραπέζια του σπιτιού και μετά τα τρώμε.
-αγοράζουμε καινούργια ρούχα για την εκκλησία ή τουλάχιστον περνάει από το μυαλό μας να τα αγοράσουμε.
-αγοράζουμε καινούργια παπούτσια, πάλι για την εκκλησία ή τουλάχιστον, πάλι περνάει από το μυαλό μας να τα αγοράσουμε.
-αγοράζουμε δώρα για τους εορτάζοντες και τα βαφτιστήρια.
-αγοράζουμε λαμπάδες για το Μ. Σάββατο όσο πιο διακριτικές γίνεται. Δλδ λαμπάδα κοτσαδόρος, λαμπάδα σιδερώστρα, λαμπάδα ψησταριά κ.α.
-φτιάχνουμε κουλούρια και τσουρέκια γιατί εκτός απ’ το ότι τηρούμε την παράδοση, μυρίζει ωραία και το σπίτι.

Την Μ. Πέμπτη σχολάμε ποιο νωρίς από τη δουλεία μας όσοι δουλεύουμε και απόγευμα και το ίδιο βράδυ θυμόμαστε ότι αιτία γι’ αυτή την εξαίρεση είναι τα Δώδεκα Ευαγγέλια και η Αποκαθήλωση και ότι κανονικά θα έπρεπε να είχαμε πάει εκκλησία. Αλλά ευτυχώς έχει τη λειτουργία live στην τηλεόραση, την οποία πετύχαμε στο ζάπινγκ όταν έβαλε διαφημίσεις στο «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», αλλά ξαναγυρίζουμε στη σειρά μόλις τελείωσαν οι διαφημίσεις γιατί Πάσχα χωρίς Τζεφιρέλι δεν γίνεται.

Την Μ. Παρασκευή διορθώνουμε το χθεσινό λάθος και πάμε στην εκκλησία, αλλά δεν μπαίνουμε μέσα γιατί έχει κόσμο και ζέστη. Περιμένουμε απ’ έξω και πιάνουμε την κουβέντα με τους γνωστούς και τους γείτονες που έχουμε να τους δούμε πολύ καιρό και ξεκινάμε να περπατάμε όλοι μαζί κουβεντιάζοντας με το κεφάλι χαμηλά στο ύψος του string, το οποίο αγοράστηκε για την συγκεκριμένη περίσταση. Κατά τη διάρκεια της πορείας στους δρόμους της γειτονιάς ανταλλάσουμε τη φωτιά του κεριού μας και παρατηρούμε τα νέα σπίτια που χτίζονται σκεπτόμενοι πόσο άλλαξε το μέρος και που βρήκε τα λεφτά ο πούστης. Όταν η πορεία περάσει κοντά από το σπίτι μας και αφού δεν έχουμε χαθεί τόση ώρα κρατώντας το κεφάλι χαμηλά, καληνυχτίζουμε τη παρέα και δίνουμε ραντεβού για αύριο στις δώδεκα παρά δέκα στο ίδιο μέρος. Η περιήγηση στους δρόμους της γειτονιάς μας, λέγεται και Επιτάφιος.

Το Μ. Σάββατο κάνουμε τα τελευταία ψώνια και παίρνουμε το αρνί ή το κατσίκι από τον κρεοπώλη, ο οποίος μας το έχει περάσει και στη σούβλα. Οι γυναίκες σπίτι φτιάχνουν τη κλασσική μαγειρίτσα. Το βράδυ τώρα με βαριά καρδιά και το στομάχι άδειο σηκωνόμαστε να φορέσουμε τα καινούργια μας ρούχα ή αλλιώς τα “της εκκλησίας”. Κάποιοι προθυμοποιούνται να θυσιαστούν και να μείνουν σπίτι, μην τυχών και μπουν τίποτα Αλβανοί, αλλά η μέρα δεν απαιτεί θυσίες. Μια τελευταία ματιά στην κατσαρόλα που αχνίζει και γρήγορα στην εκκλησία γιατί για άλλη μια χρονιά έχουμε αργήσει. Μερικοί παίρνουν μαζί και το αυτοκίνητο, για να γυρίσουν γρήγορα μετά πίσω της γυναίκες, για να ετοιμάσουν το τραπέζι. Δώδεκα παρά δέκα είμαστε εκεί ενώ κόσμος εξακολουθεί να έρχεται. Ψάχνουμε τη χθεσινή παρέα αλλά τζίφος… δεν βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς σε πέντε λεπτά θα φύγουμε πάλι. Πριν προλάβουμε να δούμε τους διπλανούς μας, έχει βγει το “Φως”, το οποίο μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο σε χρόνο dt. Και πριν αλλάξουμε πόδι στήριξης και ενώ η ώρα είναι παρά πέντε, ο παπάς λέει το πολυπόθητο Χριστός Ανέστη. Φιλιόμαστε όλοι σταυρωτά μεταξύ μας (από τη Πρωτοχρονιά είχαμε να φιληθούμε), ενώ η νύχτα γίνεται μέρα από τα βεγγαλικά (δικιά μου η ατάκα) και ευχόμαστε όλοι μας Χρόνια Πολλά. Έτσι ξεκινάμε για τη μαγειρίτσα δλδ για το σπίτι. Αυτό το φιλί στις δώδεκα παρά πέντε, λέγεται και Ανάσταση.

Τέλος την Κυριακή του Πάσχα σουβλίζουμε το ζωντανό. Η μέρα που όλοι περιμέναμε. Έχουμε σηκωθεί από πολύ νωρίς για να ανάψουμε τη φωτιά. Μόλις αυτή ετοιμαστεί τοποθετούμε τη σούβλα με το αρνί και βάζουμε την μπαλαντέζα στην πρίζα, για να αρχίσει αυτή να γυρίζει μόνη της και εμείς να χουζουρέψουμε.
Μετά από λίγο αρχίζουμε δράση. Φτιάχνουμε καφέ και σκαλίζουμε τη φωτιά, κατόπιν ανοίγουμε το ράδιο ψάχνοντας να βρούμε κλαρίνα γιατί εμείς είμαστε από χωρίο και είναι καμάρι μας και τιμή μας (της υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, είμαστε πρωτευουσιάνοι). Υπό τους ήχους του κλαρίνου, και αφού η μπίρα έχει αντικαταστήσει τον καφέ, θαυμάζουμε το έργο μας να ψήνεται, η συμβολή μας ήταν καθοριστική. Τα κάναμε όλα μόνοι μας και γι’ αυτό δεν αφήνουμε και κανένα να αγγίξει το αρνί αν δεν δώσουμε εμείς την άδεια. Παράλληλα φέρνουμε και τη σούβλα με το κοκορέτσι, που παρεμπίπτοντος ισχύουν και εδώ τα ίδια που ισχύουν και για το αρνί, και την τοποθετούμε κι αυτή στη θέση της, πάνω από τη φωτιά. Το μερακληλίκη δεν κρύβεται. Με τα πολλά το αρνί έχει ψηθεί, λουκούμι… όπως και όλης της γειτονιάς γιατί όλοι είναι από χωριά και ξέρουν να ψήνουν και όλοι έχουν κάποια άκρη και ψωνίζουν ντόπια κρέατα. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις τα περιθώρια αποτυχίας είναι ελάχιστα. Με γεμάτα τα στομάχια λοιπόν από το κοκορέτσι που βγήκε πιο νωρίς σαν μεζές, τα “τσιμπήματα” στο αρνί, όταν ακόμα αυτό γυρνούσε, τα αβγά που τσουγκρίσαμε για το Χριστός και Αληθώς Ανέστη και μερικά μπουκάλια μπίρα, καθόμαστε να φάμε ότι μπορούμε πλέον για το καλό και για να ευχηθούμε ο ένας στον άλλο Χρόνια Πολλά. Λίγο μετά το φαγητό, όλοι πέφτουν νεκροί για ύπνο. Τρεις τέσσερεις ώρες μετά ξυπνάμε πάμε τουαλέτα, πίνουμε ένα καφέ για να συνέλθουμε και περιμένουμε για να τσιμπήσουμε, αυτή τη φορά για βράδυ, ότι έμεινε από το μεσημέρι, βλέποντας στην τηλεόραση το πρωτότυπο… πως έκαναν Πάσχα οι άλλοι.

Όσο βραδιάζει μια μελαγχολία αρχίζει να μας πιάνει… πάει, αυτό ήταν… του χρόνου πάλι. Από την Τρίτη και μετά το μόνο που θα μας θυμίζει το Πάσχα θα είναι το αρνί στο ψυγείο.

Κλώνοι

Πολλά συγχαρητήρια σε όλους !
Ήσασταν όλοι υπέροχοι. Από ποιόν να αρχίσεις και σε ποιόν να τελειώσεις. Είναι ολοφάνερο, ότι όλοι είχαν δουλέψει πάρα πολύ γι’ αυτόν τον αγώνα, τα είχαν δώσει όλα, το είχαν πάρει πολύ σοβαρά το θέμα, δεν άφησαν τίποτα στη τύχη. Το καλό βέβαια ήταν, ότι όλοι δούλεψαν όπως πάντα σαν Έλληνες ή καλύτερα σαν νεοέλληνες, δλδ… δε δούλεψαν καθόλου.

Η απόλυτη ξεφτίλα και φυσικά δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό κομμάτι. Αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Αγωνιστικά ήμασταν χειρότεροι και χάσαμε, ήταν πολύ καλύτεροι και κέρδισαν ΔΙΚΑΙΑ. Μπήκαν σε ένα γήπεδο με τριάντα χιλιάδες κόσμο, βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο πέμπτο μόλις λεπτό και κατάφεραν να γυρίσουν το παιχνίδι, με δύναμη, πάθος και θέληση, όταν η δική μας ομάδα ήταν μάλλον “αλλού” και με τον προπονητή της πολύ πιθανό, να σκέφτεται τη γυναίκα του. Οι λόγοι για το αγωνιστικό αυτό χάλι, είναι συζητήσιμοι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι, οι “ομορφιές” στην εξέδρα. Στην εξέδρα στην οποία για να μπεις, έπρεπε να δείξεις την ταυτότητα σου όπως επίσης και για να αγοράσεις το εισιτήριο σου. Βέεεεβαια… είμαστε Ευρώπη εμείς… γι’ αυτό δείξαμε για άλλη μια φορά το επίπεδο μας. Αποδείξαμε ότι, ότι έχουμε το μοιραζόμαστε. Προχθές για παράδειγμα μοιραστήκαμε τον πολιτισμό μας με αυτούς τους “πρωτόγονους”, ναι τους Τούρκους λέω.
Ήρθαν στο σπίτι μας και τους καλωσορίσαμε με γιουχάισμα του εθνικού τους ύμνου ή αλλιώς στα αρχαία Ελληνικά “καλώς ήρθατε”, μετά δεν έπρεπε να τους προσφέρουμε και κάτι ; ε αυτό κάναμε, χωρίς ίχνος τσιγκουνιάς και επειδή την επομένη ήταν και του Ευαγγελισμού (μεγάλη χριστιανική γιορτή), στα πλαίσια του “ο έχων δυο χιτώνες”, τους δώσαμε και τους δύο. Ναι καλά διαβάσατε, ότι είχε ο καθένας το έδωσε, μπουκάλια, κοντάρια, κινητά, κέρματα, ρολά ταμειακών μηχανών, τα καπνογόνα και τα βεγγαλικά που φυλάγαμε σαν κόρη οφθαλμού για τις πορείες, όλα για την πάρτη τους, γιατί ο Έλληνας σ’ αυτά τα πράγματα είναι large τύπος. Μέχρι και μεταξύ μας πλακωθήκαμε, για το ποιος θα περιποιηθεί το φιλοξενούμενο καλύτερα. Βέεεεβαια όταν κάνεις κάτι, το θέμα είναι να το κάνεις καλά ή να μην το κάνεις καθόλου.
Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, οι απόγονοι των παγκοσμίως γνωστών προγόνων μας, δεν είμαστε τίποτα βάρβαροι. Γι’ αυτό δεν χάνουμε και ποτέ την ευκαιρία να το διαφημίσουμε. Μόλις πέσουν τα φώτα πάνω μας, εμείς ήμαστε εκεί, πάντα έτοιμοι να κάνουμε το καθήκον μας.
Το “ευχάριστο” από την προχθεσινή “ομορφιά” είναι ότι πλέον δε μιλάμε για εκατό – διακόσιους γραφικούς, αλλά για πολύ περισσότερους.
Επιτέλους, μετά από πολύ σκληρή “Ελληνική δουλειά”… τους κλωνοποιήσαμε !
Τώρα το μέλλον ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας.

Με τις υγείες μας

Κριτική

Βρίσκομαι σε μια φάση αμηχανίας αυτή τη στιγμή στο να γράψω κάτι, γιατί ξεκίνησα να δημιουργώ το blog για πλάκα χωρίς να έχω κατά νου πως θα το ξεκινούσα.

Έτσι ακούγοντας αυτή τη στιγμή που γράφω, αθλητικά στο ραδιόφωνο (ως συνήθως), μου ήρθε η “έμπνευση” να γράψω κάτι σχετικό που με είχε προβληματίσει παλαιότερα.

Ο προβληματισμός μου είχε και έχει να κάνει με τους δημοσιογράφους και την κριτική που ασκούν.

Δεν μπορώ να κατανοήσω πως μπορεί ένας δημοσιογράφος, να κρίνει έναν επαγγελματία πάνω στη δουλειά του, χωρίς ο ίδιος να έχει τις ίδιες ή έστω τις απαραίτητες γνώσεις για να το κάνει. Πως μπορεί να κρίνει έναν προπονητή αφού ο ίδιος δεν έχει σπουδάσει το αντικείμενο και πόσο μάλλον, όταν δεν έχει κάνει και πρακτική εφαρμογή του αντικειμένου. Πως μπορεί να κρίνει και να κατακρίνει έναν αθλητή όταν ο ίδιος τις περισσότερες φορές δεν υπήρξε ποτέ αθλητής. Πως μπορεί να κρίνει έναν παράγοντα όταν δεν υπήρξε ποτέ παράγοντας. Πως μπορεί να κρίνει έναν πρόεδρο που βάζει τα λεφτά του, όταν ο ίδιος δεν πληρώνει καν εισιτήριο για να δει την ομάδα του προέδρου που κρίνει και πολλά άλλα παραδείγματα.

Και να τον κρίνει χωρίς κόστος, ξέροντας ότι μπορεί να του κάνει κακό επαγγελματικά με βάση τον κόσμο που επηρεάζει από το μέσο που δουλεύει (αυτό μπορεί να γίνει και με το βαμβάκι, χωρίς να το καταλάβεις). Κόσμο βέβαια που σε μεγάλο ποσοστό τα θέλει όλα μασημένα στο πιάτο, γιατί δεν έχει χρόνο να τα μασήσει ο ίδιος επειδή τον απασχολούν άλλα προβλήματα, που και αυτά άλλοι βοήθησαν στο να δημιουργηθούν. Πάντα βέβαια και με τη δική του συμμετοχή, για να υπάρχει και κάποιος να χρεωθεί το λάθος.

Αυτό βέβαια μπορούμε να το επεκτείνουμε σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.

Μέσα σ’ ένα βράδυ, ο δημοσιογράφος μπορεί να γίνει προπονητής, αθλητής, πρόεδρος, πολιτικός, χρηματιστής, αστυνομικός, πυροσβέστης, εκπαιδευτικός, πυροτεχνουργός, hacker, πιλότος, καπετάνιος, ξενοδόχος και ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Γι’ όλα αυτά, μπορεί να αποκτήσει με επιφοίτηση και γνώμη και άποψη σε χρόνο dt.

Το κακό βέβαια, δεν είναι να έχει γνώμη γι’ όλα αυτά, καλά κάνει και έχει, το κακό είναι να προσπαθεί να επιβάλει την γνώμη του με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, εκμεταλλευόμενος τα μέσα που έχει.

Η απορία μου είναι, τι σχολή είναι τέλος πάντων αυτή της δημοσιογραφίας, που τελειώνοντας τη, αποκτάς τη γνώση και το δικαίωμα να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν ;

Και επίσης να αποκτάς ταυτόχρονα και το αλάθητο γιατί ποτέ δεν κάνεις λάθος. Πάντα το κάνει κάποιος άλλος. Και άντε στη χειρότερη των περιπτώσεων όταν στριμώχνεσαι αρκετά, εφαρμόζεις την τεχνική της κωλοτούμπας που είναι και η μοναδική που έχει σχέση με το αθλητισμό (το τελευταίο για τους αθλητικούς συντάκτες).

Πιστεύω ότι η μπάλα δεν τους παίρνει όλους, υπάρχουν πολύ αξιόλογοι δημοσιογράφοι σε πολλούς τομείς. Απλά θα πρέπει κι αυτοί σιγά σιγά, να αρχίσουν να καθαρίζουν το σινάφι τους.

Πω πω, μέλι έσταξα για πρώτο μήνυμα.

Τα λέμε…