Προς Γεράσιμο

Αγαπητέ φίλε και συνοδοιπόρε σε τούτο το μάταιο κόσμο… καλημέρα !

Σου γράφω με τα μάτια βουρκωμένα, από την συγκίνηση που μου προκάλεσε το μήνυμα σου.
Αν διακρίνεις τίποτα περίεργο στο γράψιμο μου, να ξέρεις ότι προέρχεται από το βραχυκύκλωμα που θα έχουν προκαλέσει τα δάκρυα μου, στο διακοσίων ευρώ πληκτρολόγιο μου.
Και γι’ αυτή την ζημιά φίλε, θα φταις ΕΣΥ. (όχι το Εθνικό Σύστημα Υγείας)
ΕΣΥ Γεράσιμε… που με το γεμάτο αγάπη και νόημα μήνυμα σου, μου δίνεις το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσω το δύσκολο αυτό έργο που έχω αναλάβει και που εγώ ο ίδιος, ανέθεσα στον εαυτό μου.

Δεν περίμενα ποτέ, ότι θα μπορούσες να μου αφιερώσεις λίγο από τον πολύτιμο και πανάκριβο χρόνο σου, για να απαντήσεις σε μένα. Εμένα που δεν είμαι τίποτα μπροστά σε σένα. Ειλικρινά φίλε, όταν είδα το όνομα σου στα ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΑ ανατρίχιασα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, νόμιζα ότι ονειρευόμουνα, ότι χάλασε η πανάκριβη οθόνη μου. Αλλά όχι… ήταν αλήθεια, ήσουν εκεί.

Το χειρότερο όμως ήρθε δευτερόλεπτα αργότερα, όταν με τα δάχτυλα μου να τρέμουν από την ένταση της στιγμής, άνοιξα το mail σου και είδα ότι δεν απάντησες όπως συνήθως μου απαντάς δλδ μονολεκτικά, αλλά ότι είχα μπροστά μου διασκευασμένο, το “Θούριο”. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Λιποθύμησα…

Από το χτύπημα στο δρύινο τραπέζι του γραφείου μου, έσκισα το φρύδι μου και γέμισε με αίματα το σπάνιο περσικό χαλί, που είχα χτυπήσει στη γνωστή δημοπρασία, και να ‘ταν μόνο αυτό… κάναμε χάλια και τα δέρματα της jaguar, όταν με πήγαιναν στο Ερρίκος Ντυνάν για τα ράμματα.

Αλλά… όλα αυτά φίλε μου, δεν έχουν καμία αξία. Όλα είναι άψυχα.
Αυτό που μετράει είναι ο «άνθρωπος».
Μετράς εσύ Γεράσιμε.

Σε ευχαριστώ ολόψυχα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό που έκανες για μένα.

Να ‘σαι πάντα καλά