Μεγάλη Εβδομάδα

Από τη Μ. Δευτέρα μέχρι και τη Μ. Τετάρτη, επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένη ατζέντα και συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ο καθένας από εμάς κινείτε όπως βολεύετε, αλλά σε γενικές γραμμές όλοι μας πράττουμε τα ακόλουθα καθιερωμένα. Έτσι λοιπόν…
-παίρνουμε το δώρο του Πάσχα νομίζοντας ότι κερδίσαμε το joker.
-αγοράζουμε επιτέλους ολόκληρο το αρνί ή το κατσίκι και όχι μέρος αυτού.
-αγοράζουμε περισσότερα από δέκα αυγά τα οποία τα βάψουμε, διακοσμούμε τα τραπέζια του σπιτιού και μετά τα τρώμε.
-αγοράζουμε καινούργια ρούχα για την εκκλησία ή τουλάχιστον περνάει από το μυαλό μας να τα αγοράσουμε.
-αγοράζουμε καινούργια παπούτσια, πάλι για την εκκλησία ή τουλάχιστον, πάλι περνάει από το μυαλό μας να τα αγοράσουμε.
-αγοράζουμε δώρα για τους εορτάζοντες και τα βαφτιστήρια.
-αγοράζουμε λαμπάδες για το Μ. Σάββατο όσο πιο διακριτικές γίνεται. Δλδ λαμπάδα κοτσαδόρος, λαμπάδα σιδερώστρα, λαμπάδα ψησταριά κ.α.
-φτιάχνουμε κουλούρια και τσουρέκια γιατί εκτός απ’ το ότι τηρούμε την παράδοση, μυρίζει ωραία και το σπίτι.

Την Μ. Πέμπτη σχολάμε ποιο νωρίς από τη δουλεία μας όσοι δουλεύουμε και απόγευμα και το ίδιο βράδυ θυμόμαστε ότι αιτία γι’ αυτή την εξαίρεση είναι τα Δώδεκα Ευαγγέλια και η Αποκαθήλωση και ότι κανονικά θα έπρεπε να είχαμε πάει εκκλησία. Αλλά ευτυχώς έχει τη λειτουργία live στην τηλεόραση, την οποία πετύχαμε στο ζάπινγκ όταν έβαλε διαφημίσεις στο «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», αλλά ξαναγυρίζουμε στη σειρά μόλις τελείωσαν οι διαφημίσεις γιατί Πάσχα χωρίς Τζεφιρέλι δεν γίνεται.

Την Μ. Παρασκευή διορθώνουμε το χθεσινό λάθος και πάμε στην εκκλησία, αλλά δεν μπαίνουμε μέσα γιατί έχει κόσμο και ζέστη. Περιμένουμε απ’ έξω και πιάνουμε την κουβέντα με τους γνωστούς και τους γείτονες που έχουμε να τους δούμε πολύ καιρό και ξεκινάμε να περπατάμε όλοι μαζί κουβεντιάζοντας με το κεφάλι χαμηλά στο ύψος του string, το οποίο αγοράστηκε για την συγκεκριμένη περίσταση. Κατά τη διάρκεια της πορείας στους δρόμους της γειτονιάς ανταλλάσουμε τη φωτιά του κεριού μας και παρατηρούμε τα νέα σπίτια που χτίζονται σκεπτόμενοι πόσο άλλαξε το μέρος και που βρήκε τα λεφτά ο πούστης. Όταν η πορεία περάσει κοντά από το σπίτι μας και αφού δεν έχουμε χαθεί τόση ώρα κρατώντας το κεφάλι χαμηλά, καληνυχτίζουμε τη παρέα και δίνουμε ραντεβού για αύριο στις δώδεκα παρά δέκα στο ίδιο μέρος. Η περιήγηση στους δρόμους της γειτονιάς μας, λέγεται και Επιτάφιος.

Το Μ. Σάββατο κάνουμε τα τελευταία ψώνια και παίρνουμε το αρνί ή το κατσίκι από τον κρεοπώλη, ο οποίος μας το έχει περάσει και στη σούβλα. Οι γυναίκες σπίτι φτιάχνουν τη κλασσική μαγειρίτσα. Το βράδυ τώρα με βαριά καρδιά και το στομάχι άδειο σηκωνόμαστε να φορέσουμε τα καινούργια μας ρούχα ή αλλιώς τα “της εκκλησίας”. Κάποιοι προθυμοποιούνται να θυσιαστούν και να μείνουν σπίτι, μην τυχών και μπουν τίποτα Αλβανοί, αλλά η μέρα δεν απαιτεί θυσίες. Μια τελευταία ματιά στην κατσαρόλα που αχνίζει και γρήγορα στην εκκλησία γιατί για άλλη μια χρονιά έχουμε αργήσει. Μερικοί παίρνουν μαζί και το αυτοκίνητο, για να γυρίσουν γρήγορα μετά πίσω της γυναίκες, για να ετοιμάσουν το τραπέζι. Δώδεκα παρά δέκα είμαστε εκεί ενώ κόσμος εξακολουθεί να έρχεται. Ψάχνουμε τη χθεσινή παρέα αλλά τζίφος… δεν βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς σε πέντε λεπτά θα φύγουμε πάλι. Πριν προλάβουμε να δούμε τους διπλανούς μας, έχει βγει το “Φως”, το οποίο μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο σε χρόνο dt. Και πριν αλλάξουμε πόδι στήριξης και ενώ η ώρα είναι παρά πέντε, ο παπάς λέει το πολυπόθητο Χριστός Ανέστη. Φιλιόμαστε όλοι σταυρωτά μεταξύ μας (από τη Πρωτοχρονιά είχαμε να φιληθούμε), ενώ η νύχτα γίνεται μέρα από τα βεγγαλικά (δικιά μου η ατάκα) και ευχόμαστε όλοι μας Χρόνια Πολλά. Έτσι ξεκινάμε για τη μαγειρίτσα δλδ για το σπίτι. Αυτό το φιλί στις δώδεκα παρά πέντε, λέγεται και Ανάσταση.

Τέλος την Κυριακή του Πάσχα σουβλίζουμε το ζωντανό. Η μέρα που όλοι περιμέναμε. Έχουμε σηκωθεί από πολύ νωρίς για να ανάψουμε τη φωτιά. Μόλις αυτή ετοιμαστεί τοποθετούμε τη σούβλα με το αρνί και βάζουμε την μπαλαντέζα στην πρίζα, για να αρχίσει αυτή να γυρίζει μόνη της και εμείς να χουζουρέψουμε.
Μετά από λίγο αρχίζουμε δράση. Φτιάχνουμε καφέ και σκαλίζουμε τη φωτιά, κατόπιν ανοίγουμε το ράδιο ψάχνοντας να βρούμε κλαρίνα γιατί εμείς είμαστε από χωρίο και είναι καμάρι μας και τιμή μας (της υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, είμαστε πρωτευουσιάνοι). Υπό τους ήχους του κλαρίνου, και αφού η μπίρα έχει αντικαταστήσει τον καφέ, θαυμάζουμε το έργο μας να ψήνεται, η συμβολή μας ήταν καθοριστική. Τα κάναμε όλα μόνοι μας και γι’ αυτό δεν αφήνουμε και κανένα να αγγίξει το αρνί αν δεν δώσουμε εμείς την άδεια. Παράλληλα φέρνουμε και τη σούβλα με το κοκορέτσι, που παρεμπίπτοντος ισχύουν και εδώ τα ίδια που ισχύουν και για το αρνί, και την τοποθετούμε κι αυτή στη θέση της, πάνω από τη φωτιά. Το μερακληλίκη δεν κρύβεται. Με τα πολλά το αρνί έχει ψηθεί, λουκούμι… όπως και όλης της γειτονιάς γιατί όλοι είναι από χωριά και ξέρουν να ψήνουν και όλοι έχουν κάποια άκρη και ψωνίζουν ντόπια κρέατα. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις τα περιθώρια αποτυχίας είναι ελάχιστα. Με γεμάτα τα στομάχια λοιπόν από το κοκορέτσι που βγήκε πιο νωρίς σαν μεζές, τα “τσιμπήματα” στο αρνί, όταν ακόμα αυτό γυρνούσε, τα αβγά που τσουγκρίσαμε για το Χριστός και Αληθώς Ανέστη και μερικά μπουκάλια μπίρα, καθόμαστε να φάμε ότι μπορούμε πλέον για το καλό και για να ευχηθούμε ο ένας στον άλλο Χρόνια Πολλά. Λίγο μετά το φαγητό, όλοι πέφτουν νεκροί για ύπνο. Τρεις τέσσερεις ώρες μετά ξυπνάμε πάμε τουαλέτα, πίνουμε ένα καφέ για να συνέλθουμε και περιμένουμε για να τσιμπήσουμε, αυτή τη φορά για βράδυ, ότι έμεινε από το μεσημέρι, βλέποντας στην τηλεόραση το πρωτότυπο… πως έκαναν Πάσχα οι άλλοι.

Όσο βραδιάζει μια μελαγχολία αρχίζει να μας πιάνει… πάει, αυτό ήταν… του χρόνου πάλι. Από την Τρίτη και μετά το μόνο που θα μας θυμίζει το Πάσχα θα είναι το αρνί στο ψυγείο.