Κριτική

Βρίσκομαι σε μια φάση αμηχανίας αυτή τη στιγμή στο να γράψω κάτι, γιατί ξεκίνησα να δημιουργώ το blog για πλάκα χωρίς να έχω κατά νου πως θα το ξεκινούσα.

Έτσι ακούγοντας αυτή τη στιγμή που γράφω, αθλητικά στο ραδιόφωνο (ως συνήθως), μου ήρθε η “έμπνευση” να γράψω κάτι σχετικό που με είχε προβληματίσει παλαιότερα.

Ο προβληματισμός μου είχε και έχει να κάνει με τους δημοσιογράφους και την κριτική που ασκούν.

Δεν μπορώ να κατανοήσω πως μπορεί ένας δημοσιογράφος, να κρίνει έναν επαγγελματία πάνω στη δουλειά του, χωρίς ο ίδιος να έχει τις ίδιες ή έστω τις απαραίτητες γνώσεις για να το κάνει. Πως μπορεί να κρίνει έναν προπονητή αφού ο ίδιος δεν έχει σπουδάσει το αντικείμενο και πόσο μάλλον, όταν δεν έχει κάνει και πρακτική εφαρμογή του αντικειμένου. Πως μπορεί να κρίνει και να κατακρίνει έναν αθλητή όταν ο ίδιος τις περισσότερες φορές δεν υπήρξε ποτέ αθλητής. Πως μπορεί να κρίνει έναν παράγοντα όταν δεν υπήρξε ποτέ παράγοντας. Πως μπορεί να κρίνει έναν πρόεδρο που βάζει τα λεφτά του, όταν ο ίδιος δεν πληρώνει καν εισιτήριο για να δει την ομάδα του προέδρου που κρίνει και πολλά άλλα παραδείγματα.

Και να τον κρίνει χωρίς κόστος, ξέροντας ότι μπορεί να του κάνει κακό επαγγελματικά με βάση τον κόσμο που επηρεάζει από το μέσο που δουλεύει (αυτό μπορεί να γίνει και με το βαμβάκι, χωρίς να το καταλάβεις). Κόσμο βέβαια που σε μεγάλο ποσοστό τα θέλει όλα μασημένα στο πιάτο, γιατί δεν έχει χρόνο να τα μασήσει ο ίδιος επειδή τον απασχολούν άλλα προβλήματα, που και αυτά άλλοι βοήθησαν στο να δημιουργηθούν. Πάντα βέβαια και με τη δική του συμμετοχή, για να υπάρχει και κάποιος να χρεωθεί το λάθος.

Αυτό βέβαια μπορούμε να το επεκτείνουμε σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.

Μέσα σ’ ένα βράδυ, ο δημοσιογράφος μπορεί να γίνει προπονητής, αθλητής, πρόεδρος, πολιτικός, χρηματιστής, αστυνομικός, πυροσβέστης, εκπαιδευτικός, πυροτεχνουργός, hacker, πιλότος, καπετάνιος, ξενοδόχος και ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Γι’ όλα αυτά, μπορεί να αποκτήσει με επιφοίτηση και γνώμη και άποψη σε χρόνο dt.

Το κακό βέβαια, δεν είναι να έχει γνώμη γι’ όλα αυτά, καλά κάνει και έχει, το κακό είναι να προσπαθεί να επιβάλει την γνώμη του με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, εκμεταλλευόμενος τα μέσα που έχει.

Η απορία μου είναι, τι σχολή είναι τέλος πάντων αυτή της δημοσιογραφίας, που τελειώνοντας τη, αποκτάς τη γνώση και το δικαίωμα να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν ;

Και επίσης να αποκτάς ταυτόχρονα και το αλάθητο γιατί ποτέ δεν κάνεις λάθος. Πάντα το κάνει κάποιος άλλος. Και άντε στη χειρότερη των περιπτώσεων όταν στριμώχνεσαι αρκετά, εφαρμόζεις την τεχνική της κωλοτούμπας που είναι και η μοναδική που έχει σχέση με το αθλητισμό (το τελευταίο για τους αθλητικούς συντάκτες).

Πιστεύω ότι η μπάλα δεν τους παίρνει όλους, υπάρχουν πολύ αξιόλογοι δημοσιογράφοι σε πολλούς τομείς. Απλά θα πρέπει κι αυτοί σιγά σιγά, να αρχίσουν να καθαρίζουν το σινάφι τους.

Πω πω, μέλι έσταξα για πρώτο μήνυμα.

Τα λέμε…