Του Αγίου Πνεύματος

Σήμερα το πρωί που πήγαινα στην δουλειά μου, μου δημιουργήθηκαν κάποιες απορίες σχετικά με την γιορτή του Αγίου Πνεύματος. Σκέφτομαι λοιπόν…

Γιατί το Άγιο Πνεύμα να κάνει τέτοιες διακρίσεις ; γιατί να το γιορτάζουν με αργία οι μισοί Έλληνες ; οι άλλοι μισοί τι είναι ; γιατί τους στερεί το δικαίωμα να το γιορτάσουν και αυτοί ; και στο φινάλε, είναι ή δεν είναι χριστιανική γιορτή ; και αν είναι, γιατί την γιορτάζουν οι μισοί χριστιανοί ; το Άγιο Πνεύμα το δέχεται αυτό ; ο Χριστόδουλος τι λέει για όλο αυτό ; γιατί χωρίζουν τους χριστιανούς σε παιδιά και αποπαίδια ; είναι δυνατόν η θρησκεία της αγάπης προς τον πλησίον, να διχάζει έτσι τους χριστιανούς ;

Τέτοιες απορίες λοιπόν μου δημιουργήθηκαν.

Θα μου πεις τώρα, κάτσε ρε φίλε, τι φταίει το Άγιο Πνεύμα αν κάποιοι αποφάσισαν να γιορτάζεται έτσι επιλεκτικά ;

Και θα σου απαντήσω ότι φταίει φίλε μου, φταίει. Φταίει γιατί το επιτρέπει. Αν εσύ ήσουν το Άγιο Πνεύμα θα το δεχόσουν αυτό ; δηλαδή... στο Άγιο όνομα σου, να γίνεται τέτοια διάκριση και διχασμός μεταξύ των πιστών σου ; φαντάζομαι πως όχι.

Θα μπορούσε όπως κατέβηκε σαν πύρινη γλώσσα την Πεντηκοστή και φώτισε τους Αποστόλους, έτσι να κατέβαινε και να έκαιγε τον εγκέφαλο του μπαγλαμά που σκέφτηκε να το εκθέσει έτσι.

Αλλά δυστυχώς δεν έκανε τίποτα.

Και μην μου πείτε ότι είναι και αυτό άλλη μια δοκιμασία για τον πιστό, γιατί μπορούμε αλλάζοντας δουλειά, να την αποφύγουμε. Άρα… δεν παίζει αυτό το ενδεχόμενο.

Βλέποντας όμως τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τον Χριστόδουλο με την θρησκευτική ηγεσία, να μην κάνουν τίποτα, σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να παίζει, που ο απλός χριστιανός δεν μπορεί να το ξέρει και που θα δικαιολογεί αυτή την διάκριση.

Τι μπορεί όμως να είναι αυτό το κάτι, αφού στο χριστιανισμό όλα είναι φως φανάρι ;

Έτσι προχώρησα στη σκέψη ότι θα πρέπει να έχει σχέση με τους Αποστόλους και με τις δουλειές που κάνανε τότε, αφού ήταν οι πρώτοι που φωτίστηκαν. Έτσι κατέληξα, ότι εδώ είναι και το ψέμα… δεν ήταν οι Απόστολοι, οι φτωχοί ψαράδες που μας μάθαιναν, αλλά υπάλληλοι στις αντίστοιχες ΔΕΚΟ της εποχής, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, εφοριακοί κτλ.

Και ο λόγος είναι προφανής… για να μην δημιουργηθούν λάθος πρότυπα.

Όλοι θα ταυτίζανε το επάγγελμα με την φώτιση και θα θέλανε να γίνουνε δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ τώρα… δεν θέλουν…

Έτσι σήμερα οι φωτισμένοι βρίσκουν μόνοι τους το δρόμο προς το Άγιο Πνεύμα μέσο των σωστών και ιερών επαγγελμάτων που έχουν επιλέξει, γι’ αυτό και είναι οι μόνοι που αξίζει να το γιορτάσουν.

Champions League

Σήμερα είναι ο τελικός του Champions League στην Αθήνα.

Ακούγοντας λοιπόν καθημερινά τους δύο αθλητικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι γίνεται ένας χαμός στην Αθήνα και γενικά ένα τρελό πανηγύρι. Βέβαια αυτό είναι λογικό, όταν έχουν έρθει στην Αθήνα τόσες χιλιάδες Άγγλοι και αναμένονται σήμερα και οι Ιταλοί.
Ακούω ότι τριγυρίζουν στη πλατεία Συντάγματος, στο Μοναστηράκι, στη Πλάκα… τραγουδάνε συνθήματα, απλώνουν τα πανό τους, πίνουν τον Άδη από μπίρες και γενικά περνάνε καλά οι άνθρωποι και καλά κάνουν, οι ομάδες τους παίζουν και έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι.

Η απορία μου είναι πόσο ενδιαφέρουν όλα αυτά, το απλό Έλληνα φίλαθλο ;
Και δεν εννοώ το ματς αλλά όλα τα παρελκόμενα.
Ο τελικός σαν τελικός και βέβαια με ενδιαφέρει και τον περιμένω και σαν πουτάνα (και ας μην παίζει ο Ολυμπιακός).

Γιατί όμως θα πρέπει να γιορτάζω για έναν τελικό που γίνεται στην πόλη μου και δεν έχω την δυνατότητα να πάω να τον δω από κοντά ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που ΑΝ θα μπορούσα να βρω εισιτήριο, θα έπρεπε να το πληρώσω με όλο το μηνιάτικό μου ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που θα κλείσει ένα μεγάλο μέρος της πόλης και θα ταλαιπωρήσει χιλιάδες κόσμο που θα θέλει να πάει στη δουλειά του και που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που μου δίνει τον ρόλο του κομπάρσου στο όλο πανηγύρι και που όταν βγουν τα όργανα θα με βγάλουν έξω επειδή δεν χωράω ;

Γιατί να γιορτάζω για έναν τελικό, που έμμεσα μου επιβάλουν ότι θα πρέπει να συμμετάσχω κι εγώ σε αυτή τη χαρά του ποδοσφαίρου, για να κονομήσουν οι χορηγοί της διοργάνωσης και όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι ;

Στο φινάλε, ποια η ουσιαστική διαφορά για το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων φιλάθλων και οπαδών από τον περσινό ή τον προπέρσινο τελικό ;
Στο σπίτι μας θα είμαστε με φίλους… σουβλάκια ή πίτσες θα παραγγείλουμε… μπίρες η coca cola θα πιούμε και όλα θα είναι όπως σε κάθε τελικό.
Η διαφορά είναι, ότι όταν θα μας δείχνουν μετά τους πανηγυρισμούς, θα μας είναι γνωστοί οι δρόμοι.

Δεν ξέρω… γενικά είμαι άρρωστος με το ποδόσφαιρο, αλλά όλη αυτή τη χαρά που προσπαθούν μα μου μεταφέρουν και να μου περάσουν, δυστυχώς δεν μπορώ να τη συμμεριστώ.

Μακάρι να είμαι η εξαίρεση…

Γενοκτονία

Ακούστηκε χθες από δημοσιογράφο ότι σήμερα γιορτάζουμε την γενοκτονία των Ποντίων το 1922.
Ε όχι ρε παιδία και γιορτή η γενοκτονία…
Έλεος πια.

Eurovision

Είχα ακούσει χθες στο ραδιόφωνο, ότι η σχεδόν βέβαιη πρόκριση της Κύπρου στον τελικό έδινε 1.35 στο στοίχημα Σήμερα το πρωί άκουσα ότι τελικά αποκλείστηκε. Πάνε τα λεφτά του κόσμου πάλι.

Αλλά αλήθεια... είναι δυνατόν, να αποκλείστηκε αυτό το τραγούδι ;
Εντάξει, δεν είναι κανά τραγούδι που θα το μνημονεύουμε για χρόνια, αλλά για το χάλι των τραγουδιών της Eurovision, μάλλον χάρη θα τους έκαναν αν πήγαιναν.

Σαν σκέψη, ο διαγωνισμός της Eurovision είναι καλός, έχει την πλάκα του. Σαν πράξη όμως είναι ότι πιο κακόγουστο και ατάλαντο μπορεί να στείλει η κάθε χώρα, συν την γενική αποδοχή της μη αξιοκρατικής βαθμολογίας από όλους.

Από τι να πιαστεί κανείς ; από τα τραγούδια που δεν ακούγονται ούτε την επόμενη μέρα ή από την κακογουστιά επί σκηνής γενικότερα ;
Αν και τώρα τελευταία, όσο αφορά το ντύσιμο τουλάχιστον, μερικές τραγουδίστριες δεν φοράνε καθόλου ρούχα, μπας και αρπάξουν κανένα ψήφο παραπάνω από τα λιγούρια.

Απορώ πως είναι δυνατόν να παίρνουμε στα σοβαρά σαν χώρα, αυτή την παρωδία.
Βρες έναν νέο τραγουδιστή, γράψε ένα τραγούδι με ελληνικούς στίχους και ελληνική μουσική και άνοιξε την τηλεόραση την μέρα του διαγωνισμού για να δεις τι έγινε.

Αφού ότι και να στείλουμε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ή ακόμα καλύτερα στείλε την Έφη Θώδη με το "…to Be true", για να τους δείξεις ότι έχεις κανονικά γραμμένο όλο τον διαγωνισμό τους, και σου περισσεύει και χώρος.

Βλέπεις όμως, προκειμένου να γυμνάζουν τις μασέλες κάποιοι, είναι προτιμότερο να ξεφτιλιζόμαστε όλοι μαζί για να τους καλύπτουμε.

Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι την Ευρυδίκη την γλωσσόφαγε ο Κωστέτσος, επειδή στράβωσε η φάση και δεν την έντυσε εκείνος.
Σήμερα κατάλαβα πόσο τυχερός είμαι, που τόσα χρόνια ντύνομαι μόνος μου.

Απεργία

Χθες απεργούσαν οι δημοσιογράφοι.
Δικαιότατο το αίτημα τους, να επιστραφούν τα κλεμμένα λεφτά των ταμιών και μπράβο τους.
Χθες λοιπόν, δεν τους ακούσαμε και δεν τους είδαμε πουθενά.
Με αφορμή λοιπόν αυτή την “εξαφάνιση”, θέλω να ρωτήσω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, για να συνεχίσουν αυτήν την απεργία για λίγο ακόμη ;

Πρωτομαγιάτικη βόλτα

Τελικά όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν μπορείς να χαρείς τίποτα…

Ξεκινήσαμε χθες να πάμε μια βόλτα, αργία λες είναι, μεσοβδόμαδα είναι, ευκαιρία να σπάσουμε την καθημερινή μας μονοτονία.

Τι πράγμα ήταν αυτό ;

Μου έρχεται η φαεινή ιδέα να πάμε μια βόλτα στο Σούνιο στο ναό του Ποσειδώνα. Θα πηγαίναμε από παραλιακή λόγω της διαδρομής και θα γυρίζαμε από Αττική οδό, τρομάρα μου…
Χαμός… έπηξα στην κίνηση. Πηγαίναμε σαν τα σκουπιδιάρικα όταν μαζεύουν τα σκουπίδια. Όπου και να πήγαινες νόμιζες ότι γινόταν γάμος. Το τι cabrio έπαιζε δεν λέγεται, όλος ο καλός ο κόσμος στο δρόμο με τα καλά του.

Λέω, αφού είμαστε εδώ κάτω, δεν πάμε για κανά φαγητό στα βλάχικα που είναι και ευκαιρία ;
Ναι… σαν ευκαιρία το σκέφτηκα ο μαλάκας. Καλύτερα να έτρωγα βρόμικο από καντίνα, χίλιες φορές.
Λάλησα… με το που στρίβω από την παραλιακή για να πιάσω τη Βάρης και αφού ήδη έχει πιαστεί ο κώλος μου στο κάθισμα, το γκάζι το πατούσα κάθε φορά που έβαζε διαφημίσεις στο ραδιόφωνο, δεν κουνιόμασταν ούτε μέτρο, σε σημείο που αν περνούσε από δίπλα ο Επιτάφιος θα του κόβανε κλίση για ταχύτητα.

Κάποια στιγμή, εντός τις ημέρας, φτάσαμε και παρκάραμε κιόλας. Πηγαίνουμε λοιπόν σε μια ταβέρνα που μας είχαν συστήσει. Με το μπαίνουμε μέσα τα ‘παιξα… της πουτάνας στη κυριολεξία. Κόσμος να μπαίνει, κόσμος να βγαίνει, κόσμος να περιμένει για τραπέζι, σερβιτόροι μούσκεμα στον ιδρώτα να πηγαινοέρχονται, άλλοι να κοιτάνε τους ιδρωμένους πελαγωμένοι.
Ρωτάω κάποιον τι πρέπει να κάνω για τραπέζι… αν δεις κάποιον να σηκώνεται μου λέει, πήγαινε και κάτσε μόνος σου, μην περιμένεις κανέναν. Ωραία λέω.
Για να μην σας τα πολυλογώ, ήταν θαύμα τελικά που φάγαμε (ελπίζω όχι του προηγούμενου τα αποφάγια). Μέσα στο άγχος… πότε θα κάτσουμε, πότε θα έρθει ο λεβέντης να καθαρίσει το τραπέζι, πότε θα το στρώσει, πότε θα παραγγείλουμε, αν θα έρθει η παραγγελιά σωστά, στο μόνο που δεν είχα άγχος ήταν αν θα ερχόταν κάποιος για να πληρώσουμε.

Και το κορυφαίο ήταν ότι περνάει από πίσω μου κυρία, η οποία ψάχνει τραπέζι και μέσα σε αυτόν τον πόλεμο ρωτάει το σερβιτόρο :

-υπάρχουν τραπέζια μη καπνιστών ;

Ευτυχώς που είχα φάει και γλίτωσα από τον κίνδυνο να καταπιώ το πιρούνι.
Δεν είναι δυνατών λέω… χάθηκε ο κόσμος να δούλευα ;

Τέλος πάντων ανακουφισμένοι που τελείωσε η οδύσσεια του φαγητού και ζωντανοί ακόμα, ξεκινάμε για το Σούνιο.
Εδώ δεν έχω παράπονο, ωραία διαδρομή, καθόλου κίνηση, όλα κυριλέ. Ποσειδώνα σου έρχομαι λέω από μέσα μου. Αμ δε…
Ο αρχαιολογικός χώρος είναι κλειστός μόνο πέντε μέρες το χρόνο… ε χθες, ήταν μια από τις πέντε.
Μπράβο λεβέντη μου με τις επιλογές σου.
Συμβιβαστήκαμε με την κατάσταση, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες το ναό, από μακριά πάντα, μερικές μεταξύ μας και ακυρώσαμε την σκέψη για καφέ γιατί είχε περάσει η ώρα και είχαμε το ταξίδι του γυρισμού μπροστά μας και γιατί εμείς δεν είχαμε λόγο να περιμέναμε όπως οι υπόλοιποι, τον ταχυδρόμο για την σύνταξη.

Στην Αττική οδό φεύγοντας, τα προβλεπόμενα…

Έτσι λοιπόν ξεκούραστα περάσαμε την αργία μας, εμείς οι ταλαίπωροι που δεν έχουμε το χρόνο να κάνουμε την βόλτα μας κάποιες άλλες μέρες, πιο "ανθρώπινες".

Ααα… να μην το ξεχάσω…

Δευτέρα ο ήλιος ντάλα.
Τετάρτη ο ήλιος ντάλα.
Τρίτη που πήγε ο μαλάκας βόλτα…