Πρωτομαγιάτικη βόλτα

Τελικά όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν μπορείς να χαρείς τίποτα…

Ξεκινήσαμε χθες να πάμε μια βόλτα, αργία λες είναι, μεσοβδόμαδα είναι, ευκαιρία να σπάσουμε την καθημερινή μας μονοτονία.

Τι πράγμα ήταν αυτό ;

Μου έρχεται η φαεινή ιδέα να πάμε μια βόλτα στο Σούνιο στο ναό του Ποσειδώνα. Θα πηγαίναμε από παραλιακή λόγω της διαδρομής και θα γυρίζαμε από Αττική οδό, τρομάρα μου…
Χαμός… έπηξα στην κίνηση. Πηγαίναμε σαν τα σκουπιδιάρικα όταν μαζεύουν τα σκουπίδια. Όπου και να πήγαινες νόμιζες ότι γινόταν γάμος. Το τι cabrio έπαιζε δεν λέγεται, όλος ο καλός ο κόσμος στο δρόμο με τα καλά του.

Λέω, αφού είμαστε εδώ κάτω, δεν πάμε για κανά φαγητό στα βλάχικα που είναι και ευκαιρία ;
Ναι… σαν ευκαιρία το σκέφτηκα ο μαλάκας. Καλύτερα να έτρωγα βρόμικο από καντίνα, χίλιες φορές.
Λάλησα… με το που στρίβω από την παραλιακή για να πιάσω τη Βάρης και αφού ήδη έχει πιαστεί ο κώλος μου στο κάθισμα, το γκάζι το πατούσα κάθε φορά που έβαζε διαφημίσεις στο ραδιόφωνο, δεν κουνιόμασταν ούτε μέτρο, σε σημείο που αν περνούσε από δίπλα ο Επιτάφιος θα του κόβανε κλίση για ταχύτητα.

Κάποια στιγμή, εντός τις ημέρας, φτάσαμε και παρκάραμε κιόλας. Πηγαίνουμε λοιπόν σε μια ταβέρνα που μας είχαν συστήσει. Με το μπαίνουμε μέσα τα ‘παιξα… της πουτάνας στη κυριολεξία. Κόσμος να μπαίνει, κόσμος να βγαίνει, κόσμος να περιμένει για τραπέζι, σερβιτόροι μούσκεμα στον ιδρώτα να πηγαινοέρχονται, άλλοι να κοιτάνε τους ιδρωμένους πελαγωμένοι.
Ρωτάω κάποιον τι πρέπει να κάνω για τραπέζι… αν δεις κάποιον να σηκώνεται μου λέει, πήγαινε και κάτσε μόνος σου, μην περιμένεις κανέναν. Ωραία λέω.
Για να μην σας τα πολυλογώ, ήταν θαύμα τελικά που φάγαμε (ελπίζω όχι του προηγούμενου τα αποφάγια). Μέσα στο άγχος… πότε θα κάτσουμε, πότε θα έρθει ο λεβέντης να καθαρίσει το τραπέζι, πότε θα το στρώσει, πότε θα παραγγείλουμε, αν θα έρθει η παραγγελιά σωστά, στο μόνο που δεν είχα άγχος ήταν αν θα ερχόταν κάποιος για να πληρώσουμε.

Και το κορυφαίο ήταν ότι περνάει από πίσω μου κυρία, η οποία ψάχνει τραπέζι και μέσα σε αυτόν τον πόλεμο ρωτάει το σερβιτόρο :

-υπάρχουν τραπέζια μη καπνιστών ;

Ευτυχώς που είχα φάει και γλίτωσα από τον κίνδυνο να καταπιώ το πιρούνι.
Δεν είναι δυνατών λέω… χάθηκε ο κόσμος να δούλευα ;

Τέλος πάντων ανακουφισμένοι που τελείωσε η οδύσσεια του φαγητού και ζωντανοί ακόμα, ξεκινάμε για το Σούνιο.
Εδώ δεν έχω παράπονο, ωραία διαδρομή, καθόλου κίνηση, όλα κυριλέ. Ποσειδώνα σου έρχομαι λέω από μέσα μου. Αμ δε…
Ο αρχαιολογικός χώρος είναι κλειστός μόνο πέντε μέρες το χρόνο… ε χθες, ήταν μια από τις πέντε.
Μπράβο λεβέντη μου με τις επιλογές σου.
Συμβιβαστήκαμε με την κατάσταση, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες το ναό, από μακριά πάντα, μερικές μεταξύ μας και ακυρώσαμε την σκέψη για καφέ γιατί είχε περάσει η ώρα και είχαμε το ταξίδι του γυρισμού μπροστά μας και γιατί εμείς δεν είχαμε λόγο να περιμέναμε όπως οι υπόλοιποι, τον ταχυδρόμο για την σύνταξη.

Στην Αττική οδό φεύγοντας, τα προβλεπόμενα…

Έτσι λοιπόν ξεκούραστα περάσαμε την αργία μας, εμείς οι ταλαίπωροι που δεν έχουμε το χρόνο να κάνουμε την βόλτα μας κάποιες άλλες μέρες, πιο "ανθρώπινες".

Ααα… να μην το ξεχάσω…

Δευτέρα ο ήλιος ντάλα.
Τετάρτη ο ήλιος ντάλα.
Τρίτη που πήγε ο μαλάκας βόλτα…